ofwel 48 gedragingen binnen de menselijke biotoop. Met zwarte inkt in lijnen, punten en woorden, tegen een achtergrond van helderwit papier op klein formaat. Dat is zo'n beetje de kern van deze tentoonstelling. Tentoonstelling? Is het dat wel? Er is toch maar één ding te zien in de zaal? En dat is toch een soort van object? Ik kan me de verwarring voorstellen. Exposities van tekeningen zijn meestal op een manier vormgegeven die de werken zo mooi mogelijk wil laten communiceren met de beschouwer. Zorgvuldig in een passepartout gestoken, achter glas in een fraaie lijst, op ooghoogte en subliem uitgelicht hangend op een in het oog springende plaats. Het Theater aan het Vrijthof in Maastricht wilde graag wat anders. “Avontuur!”, gaf directeur Guido Wevers me mee als leidraad. Oef. Avontuur, dan denk ik al snel aan toeters, bellen en ander lawaai. En het maken van herrie is eerlijk gezegd niet iets dat heel goed bij me past. Ik ben niet zo'n uitschreeuwerd. Daarom heb ik Guido's avontuurwens naar mijn eigen herkenningswereld proberen te vertalen.
Iedereen kent het fenomeen kijkdoos wel. Meestal uit eigen ervaring, uit je jeugd, toen je ze op school maakte. Een kijkdoos, een stukje belevingswereld, goedmoedig afgezonderd van de wijde wereld daarbuiten en daardoor veel beter in staat zijn verhaal aan je te vertellen.
Kijkdozen zijn per definitie introverte objecten. Je ziet niet aan de buitenkant wat zich binnen afspeelt. Net als een theater. De voorstelling speelt er zich in de zaal af. Niet aan de buitenkant, ondanks al die goedbedoelde banieren, vaandels en vlaggen aan de gevel.
Vanwege die aardige parallel heb ik de Inkthumaniteiten gevat in een experimentele kijkdoos-opstelling. Een kijkdoos die zich in vorm en verschijningsvorm thuis moet voelen in zijn hoogst theatrale omgeving, maar zonder ermee te versmelten. Als een verstild kamerconcert, waar het lawaai door de beschouwer zelf gemaakt wordt als hij de voorstelling van Inkthumaniteiten aan zich laat ontrollen. Want de beschouwer maakt of breekt het theater. En waarom niet? Een tentoonstelling van beeldende kunst is toch niets meer of minder dan een vorm van theater?
Inkthumaniteiten is te zien t/m 31 januari 2010, in een van de zalen op de eerste verdieping van het Generaalshuis, de oude voorbouw van het Theater aan het Vrijthof, Vrijthof 47 in Maastricht. Gratis toegankelijk tijdens de ruime openingsuren. Voor informatie daarover: zie de website van het theater.
En dan nog iets belangrijks: de Inkthumaniteiten leven na deze expositie voort in boekvorm! Het wordt een tweetalige editie, in het Nederlands en het Engels, uitgegeven bij Boekenplan in Maastricht. Op 29 januari, om 17.00 uur is de presentatie van de gedrukte Inkthumaniteiten. Voor meer info over het boekwerkje volgt nog een apart bericht.
