Le Jardin Extraordinaire

1500 inwoners. Dat is de gemeente Perrusson, in het Franse departement Indre-et-Loire. Zeshonderdvijftig kilometer noordelijker ligt Maastricht met haar 121000 inwoners. Maastricht is dus tachtig keer zo groot. Maar ook in Perrusson is internet, kijkt men tv, luistert naar de radio en leest kranten. En daarin beheersen koffiehops en drugsrunners al jaren de berichtgeving. Zoals overal in Frankrijk. De magie van het Verdrag van Maastricht is uitgewerkt. Tijd voor iets nieuws om Maastricht weer een positief imago in het Franse land te geven.

(Mijn miniatuurtekeningen dus. Foei! Wat een onbescheidenheid!)

Sorry. Ik bedoel natuurlijk de kandidatuur van Maastricht voor de titel Europese Cultuurhoofdstad in 2018. Tot mijn verbazing was de organisatie van de openlucht-expositie 'Le Jardin Extraordinaire' er heel trots op een kunstenaar binnen te hebben gehaald die uit Maastricht kwam. Juist omdat de stad zich kandidaat heeft gesteld voor die prestigieuze cultuurhoofdstad-titel. Dus ben ik voor de organisatie, behalve exposerend deelnemer ook een cultuurdrager van mijn eigen stad.

De Maastrichtse cultuurwethouder Jacques Costongs wilde daar wel bij assisteren. En daarom staat hij nu, al bladerend in het bidbook VIA2018 op de homepage van de gemeente Perrusson. Hij poseert voor zijn dagelijkse werkplek, het historische stadhuis van Maastricht. Naast hem hangt het kleurige affiche van Le Jardin Extraordinaire. Nee, het is er echt niet in gefotoshopt. En ik kan het weten, want ik heb zelf het affiche met gemeentelijke plakband opgehangen en de foto gemaakt. Kijk zelf:
www.perrusson.fr

Ik neem deel aan Le Jardin Extraordinaire met een reeks tekeningen als samenhangend werk onder de titel Le Corne du Cornucopianisme. De tekeningen stellen de vraag aan de orde of genieten van de spreekwoordelijke 'hoorn des overvloeds' al dan niet verkeerd is. Het is echter wel even rijden om mijn bijdrage aan Le Jardin Extraordinaire te kunnen bekijken. Voor iedereen die daar zin in heeft, onderweg in Frankrijk door de prachtige Touraine komt of een ommetje wil maken tijdens zijn vakantie: www.lejardinextraordinaire.com. Het is een kwalitatief hoog, maar toch luchtig en zomers evenement, dus très sympa!

Kritiek is een vorm van respect

Mijn werk wordt, vaak al jarenlang, vrij intensief gevolgd door een tiental mensen. Ze zijn heel verschillend en ze kennen elkaar niet. Maar één eigenschap delen ze: het zijn heel kundige en kritische volgers met een enorme passie voor authenticiteit in de beeldende kunst. Ze vormen mijn belangrijkste publiek, omdat ze mijn werk op open wijze benaderen en me zonder omhaal durven te betrekken in hun kritische bemerkingen. Altijd zijn die opbouwend van aard.

Met enige regelmaat kopen ze een tekening of object aan voor hun verzameling. Vaak nadat het gedeeltelijk, of zelfs helemaal opnieuw is ontstaan naar aanleiding van hun kritiek. Niet dat ze verwachten dat ik dans naar hun opdrachtgevende pijpen. Verre van dat. Mijn critici schrijven het begrip creatieve vrijheid met hoofdletters.

Een van hen heeft een paar weken terug een middag uitgetrokken om in alle rust een groot aantal mappen en dozen met tekeningen door te nemen. Zijn blik bleef tot mijn grote verrassing rusten op een kleine serie houtskooltekeningen. Deze werkjes uit 2008 vormen buitenbeentjes omdat ik niet vaak werk met houtskool. Het laat zich aflezen aan de manier waarop deze tekeningen zijn gemaakt. Alsof ik geen houtskool maar een potlood in de hand had.

Het oog van deze 'vaste volger' die de houtskooltekening l'Homme ontdekte en onmiddellijk aankocht viel ook op twee andere werkjes. Ik beeld ze in dit bericht af in hun nieuwe schuifdoos-inlijstingen waarin ze mijn atelier verruilden voor hun nieuwe thuis. Een thuis temidden van een privéverzameling die tot een van de meest bijzondere in de wijde omtrek moet behoren.

Waarom ik geen naam noem? Niet alles hoeft op straat te liggen. En dat geldt ook voor internet.

Paneeltjes en een oorkonde

'Autonome kunst bestaat niet'. Zo noemde ik een van de berichten op deze weblog een keer. Het is mijn mening, en die is uiteraard voor discussie vatbaar. Hoe het ook zij, ik werk met evenveel plezier aan een groots, vrij werk als een heel kleine opdracht voor toegepaste vormgeving. In die laatste categorie passen de twee informatiepaneeltjes die ik ontwierp voor de kerk van het Maastrichtse dorp Wolder. In het portaal van deze neogotische parel worden twee bijzondere objecten permanent geëxposeerd. Het zijn een maquette van de kerk en een beeldje van de beroemde musketier d'Artagnan. Hij vond wellicht hier zijn laatste rustplaats in 1673.
De paneeltjes zijn aan één zijde 'open'; de andere drie zijden zijn voorzien van een dunne natuurstenen lijst. De vakmensen van natuursteenbedrijf Jac de Groot in Maastricht wilden wel eens proberen hoe dun ze een strook Naamse steen konden zagen. Ze kwamen tot een dikte van 10 mm, dunner dan een doosje lucifers.

De paneeltjes worden officiëel 'in gebruik genomen' op 24 juni 2012. Die dag wordt ook een 'Chambellan d'Honneur' benoemd, een ceremoniële titel van de Harmonie Sint Petrus-en-Paulus. Als bijkomend werkje maakte ik daar een soort van oorkonde voor. Ik word wel geacht me de naam van de persoon in kwestie niet voortijdig te laten ontglippen zodat die op de afbeelding hierboven met digitaal wit is weggepoetst.