En toen kwam de 19e eeuw. De rokende industriële wereld regeerde in het vervolg de vooruitgang. Maar er veranderde meer. De Westerse mannenwereld leek rond 1840 iets te zijn vergeten. Het was hun eigen kleurenrijkdom in de eeuwen daarvoor. Zijden kousen, kant, hakken, borduursels en andere decoratieve rijkdom werden verbannen naar de vrouwelijke helft van de bevolking en men hulde zich voortaan in grijs of zwart. In pak. Met boord, later met das. Altijd hetzelfde, op wat details na. En in 1870 hulde de man zich nog steeds in hetzelfde. En in 1900 hulde de man zich nog steeds in hetzelfde. En in 1950 ook. En in 2000 nog steeds. Enzovoort.
Enzovoort? Ik heb daar in elk geval geen zin in. Bovendien heb ik vanuit mijn fascinatie voor de manier waarop mensen met elkaar en hun leefomgeving omgaan, de saai geklede mannenwereld altijd met verbazing bezien. Waarom wil de één wat de ander draagt zonder zich af te vragen waarmee hij bezig is? Ik begrijp niet waarom een stropdas beschouwd wordt als normale mannenkleding. Of de strakke pakjes die wielrenners dragen. Of, omgekeerd, juist te denken dat het dragen van een rok of maillot raar of verwijfd is. Dus loop ik er over het algemeen wat kleurrijker bij dan de meeste van mijn mannelijke soortgenoten.
Binnen het bijzondere projekt Moving Art Maastricht laat ik daar nu wat van zien. In de oude brandweerkazerne aan de Capucijnenstraat in Maastricht. De wijze waarop mijn verzameling Saaibestrijding is ontstaan komt er ook aan de orde. In de 45 open kijkdoosjes.
maM spint web't Brandweer, Capucijnenstraat 21, Maastricht
Open vanaf 21 augustus tot 20 september, wo-do-vr van 12.30 tot 17.30 uur en tijdens de weekenden van 12.00 tot 22.00 uur.
