zondag 31 maart 2013

Van Aankomst tot Bevolking met Inkthumaniteiten








De Utrechtse stadsschouwburg nodigde me precies twee jaar terug uit om de serie inkttekeningen Inkthumaniteiten te exposeren als een installatiewerk. Een verkenning langs mogelijke plekken in het karakteristieke gebouw van architect Dudok voerde meteen naar de foyer die naar hem vernoemd is. Niet verbazend, want in de Dudokfoyer heeft deze grootmeester een wel heel aansprekend spoor achtergelaten in de vorm van vijf 'ornamentele lantaarns' die op uitbundige wijze in kristal en metaal het ritme van de strakke glazen gevel begeleiden. Ik heb Dudoks lantaarns een conversatie aan laten gaan met vier nieuw gemaakte, horizontaal opgestelde paneelschilderingen. De werken Aankomst, Ontkenning, Bevraging en Verwijzing vormen als een soort 'tafelobjecten' de inleiding tot het hoofdobject Bevolking. Dat omvat als een grote kijkdoos de 48 tekeningen van Inkthumaniteiten. De aanwezigheid van de installatie bleek even wennen, maar de gebruikers van koffie, thee, wijn of fris mochten hun kopje of glas gewoon neerzetten op de werken. Want ik vind dat kunst bestaat om te communiceren.

Een maand of twee later haalde ik de tentoonstelling op. En toen overkwam me een wel heel bijzonder compliment: de vraag of de tentoonstelling nog een keer terug zou kunnen keren! En nu is het zover. Aankomst, Ontkenning, Bevraging, Verwijzing en Bevolking zijn weer te zien in Utrecht!

De foto's geven een beeld van de voorbereidingen; de laatste twee laten de voltooide expositie zien.

29 maart - 15 mei 2013

Stadsschouwburg Utrecht, Dudokfoyer.
Lucasbolwerk 4, Utrecht
voor meer informatie over openingstijden en bereikbaarheid: zie de website van de schouwburg: www.stadsschouwburg-utrecht.nl

vrijdag 22 maart 2013

Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje














(Texte en français ci-dessous)

Het begrip ‘theater’ heeft meestal betrekking op een gebouw. Het woord laat zich ook gemakkelijk associëren met minder stoffelijke betekenissen. Een theatermaker construeert immers geen zaal maar schrijft een script en politiek theater is evenmin de aanduiding voor een gebouw. De theatrale installatie ‘Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje’ die ik samen met mijn Franse collega-kunstenaar Aurore Halpert maakte, vormt echter een theater dat wat minder voor de hand ligt. Het combineert betekenissen door gebouw, ruimte, decor en acteur tegelijk te zijn, in een theatrale installatie die zich afspeelt in de wereld van een ietwat armoedig gezin, ergens in de vorige eeuw.
Gebruiksvoorwerpen, kleding en interieurs gingen lang mee in zo’n huishouden. Ze raakten doordrenkt met de levens waaraan ze dienstbaar waren. Klein en groot verdriet, ingetogen en uitbundige vreugde hoopten zich erin op. Het werden daardoor bijna mensen op zichzelf. En net als mensen wilden ze hun verhalen delen met de bezoeker, de belangstellende, de toehoorder. Om dat mogelijk te maken zijn ze in Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje ontheven van hun praktische taak door ze te ‘portretteren’. Daardoor worden het acteurs in een verstild theaterstuk.
De vroegere diensttrap van het monumentale Generaalshuis, de voorbouw van het Theater aan het Vrijthof in Maastricht, speelt in de tentoonstelling een belangrijke rol. De traptoren is in het kader van dit project voor publiek toegankelijk gemaakt om te kunnen verhalen over het afscheid dat elk lid van de familie ooit van het andere moet nemen en de herinneringen die achterblijven.

Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje is vrij toegankelijk tijdens de openingsuren van het Theater aan het Vrijthof. Die zijn in elk geval van di-vr 12-18 u. Voor meer informatie zie de website van het theater. De tentoonstelling staat een flinke tijd en er is vooralsnog geen einddatum bepaald.


L'installation théâtrale Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje au Théatre aan het Vrijthof à Maastricht (NL) se veut être une oeuvre d’art qui combine les significations du ‘théâtre’ en tant que bâtiment, pièce, décor et acteur, en une unique installation artistique qui raconte la vie d'une famille d’ouvriers du siècle dernier.Ustensiles, vêtements et mobiliers ont une longue durée de vie dans ces maisons. Ils restent imprégnés des vies dont ils furent les serviteurs. Petits et grands chagrins, joie débordante ou retenue, s’y sont accumulés. Ces objets deviennent, par cela même, des personnages. Comme les gens, ils ont voulu partager leurs histoires avec les visiteurs, les curieux, les spectateurs. Pour ce faire, ils sont, dans ‘Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje’, déchargés de leur aspect usuel et présentés tels des portraits. Ils deviennent les acteurs d'un théâtre silencieux. Le banc sait tout sur cette rencontre d'où découle un mariage, une paire de sabots raconte un parent cherchant son enfant. Dans ‘Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje’ le spectateur est invité à voyager, dirigé par les œuvres d’art. La petite tour de 1804 participe à la scène de théâtre ‘Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje’. Exceptionellement ouverte au public, on y trouve l’escalier de la famille, témoin des adieux échangés.

Pour toujours: HuisjeBoompjeBeestje est librement accessible lors les heures d'ouverture de l'acceuil du Theater aan het Vrijthof à Maastricht: tlj sauf le lundi de 12 à 18 h.

(Un grand merci à Aurore Halpert pour les photos!)

zaterdag 2 maart 2013

Maison art Putz





Precies twintig jaar geleden schreef ik mijn atelier in bij de Kamer van Koophandel. Het bedrijfje kreeg een papieren dossier met het nummer 31139 en werd gerangschikt onder de categorie 'zakelijke dienstverlening'. Niemand had nog van termen als creatieve industrie gehoord.
En toch voegden zich in mijn werk kunst en ambacht naadloos samen. De maquettes die mijn atelier verlieten omvatten altijd meer dan de zichtbare werkelijkheid. Verhalen, sfeer, geur en geluid waren en zijn voor mijn werk belangrijke inspiratiebronnen naast afmetingen, kleuren en zichtbare structuren. Altijd heb ik naast de opdrachten vrij werk gemaakt. Vaak waren het kleine, abstracte of half abstracte miniatuurobjecten onder glas, met de menselijke samenleving als grootste inspiratiebron. Er ontstonden tientallen van deze objecten. Na 2005 veranderde mijn werk en namen tekeningen de hoofdrol over.
Veel van de miniaturen zijn in de loop van de jaren verkocht, weggegeven of verloren gegaan. De verkochte bevinden zich in privécollecties en zijn vaak nauwelijks nog te traceren. Zo had het toenmalige museum Spaans Gouvernement in Maastricht (het huidige Museum aan het Vrijthof) er in 2005 een hele dobber aan om een aantal bruiklenen op te sporen voor mijn solo-expositie 'De Versmelting'. Van de verloren gegane werkjes zijn meestal nog wat foto's beschikbaar. Maar vaak ook niet, en bestaan ze alleen nog maar in mijn herinnering.
Dramatisch vind ik dat niet. Niets is immers voor de eeuwigheid. Toch vond ik het bijzonder om eens te bekijken wat er van de bijna vergeten miniatuurobjecten is geworden die zich in de hoeken en gaten van ons HuismethetHandje en het Atelier du Béton Brut bevinden. Tussen spinrag en stof trof ik er heel wat aan. Ik heb ze gereinigd en beschadigingen hersteld zonder het patina dat de tijd over de werkjes heeft gelegd te verwijderen. En ik kon het niet laten: ik heb ook een paar nieuwe gemaakt.

Ze zijn op de zondagen 3 maart, 7 april en 5 mei te zien in het prachtige Maison art Putz dat zijn deur opent als onderdeel van de 'Kunstroute Weser-Göhl'.

Zondag 3 maart 2013 en zondag 7 april, van 14-18 uur. 

Kulturelle Begegnungsstätte Maison art Pütz
Dieter Schlusche
Rue de Hombourg 2
Montzen

België

Voor meer informatie zie de website van de kunstroute: www.kunstroute-weser-goehl.de