la petite banquette

Je zou het een spotprent in drie dimensies op l'atmosphère du huisje-boompje-beestje kunnen noemen. Het is in elk geval deel één van een ameublement over huiselijke sferen. En coopération met de Franse textielkunstenaar Aurore Halpert ontstaan de objecten die in de loop van 2012 deze installatie gaan vormen. Voor de banquette, het eerste object, maakte ik het houtwerk. Uitzonderlijk in mijn werk is dat het volledig uit upcycled hout bestaat.

Plattegrondbewoners

Voor een boekwerk dat de geschiedenis van huizen, straten en bewoners van het Maastrichtse Kommelkwartier beschrijft werd ik uitgenodigd de illustrerende kaartjes te vervaardigen. En een overzichtskaartje zodat niemand er zal verdwalen met het boekje in de hand. Toch de weg kwijt? Dan staat er altijd een helpende vleugel, poot of voelspriet klaar om alvast het noorden aan te wijzen!

Het boek is een initiatief van het 'Buurtplatform Kommelkwartier' en verschijnt in de loop van 2012. De titel is op dit moment nog niet bekend.

Het staartje van de Rechtlange zichtlijn van Petrus Regout

Het reliëf 'De Rechtlange zichtlijn van Petrus Regout' is met zijn afmetingen van ruim twee bij twee meter voor mijn doen een fors werk. Het is in 2008 ontstaan en aangekocht door Buitenplaats Vaeshartelt bij Maastricht. Sindsdien wordt het permanent in het kasteel geëxposeerd. Dat bleek nog niet zo eenvoudig op een semi-openbare plek die Vaeshartelt is. Door de fragiliteit van het reliëf was het noodzakelijk om het vrij hoog op te hangen zodat de kans op beschadiging door bezoekers die niet alleen met hun ogen, maar ook met hun handen kijken zo klein mogelijk is. Die positie versterkt het totaalbeeld op een schitterende wijze maar maakt een beschouwing van nabij wat moeilijker. Daarom heeft de Rechtlange zichtlijn nu een staartje gekregen in de vorm van een maquetteportret van kasteel Vaeshartelt in de tijd van Regout. Dat portret vormt een verbinding tussen twee tijdperken en twee werelden: het Vaeshartelt van Regout, en het Vaeshartelt van zo'n anderhalve eeuw later.

De foto's laten het nog niet geheel voltooide maquetteportret zien op de werktafels in het Atelier du Béton Brut in Maastricht.

Sans titre

Pas op voor de man van één boek. Het is een treffende stelling, volgens een kaartje dat ik ergens bij toeval vond, opgetekend uit de mond van Thomas van Aquino. Een stelling die iedereen in zijn oren zou moeten knopen. Want mannen en vrouwen van één boek zijn gevaarlijk. Ze injecteren de vele mensen zònder boek met een bedreigend wereldbeeld waarin alleen ruimte is voor ‘zwart’ en ‘wit’. Voor ‘wij’ en ‘zij’. Voor ‘slecht’ en ‘goed’, voor ‘hel’ en ‘hemel’. Als overtuigd gelovige in het menselijk verstand bestaat er voor mij geen ‘wij’ en ‘zij’, geen harde scheiding tussen ‘schuldigen’ en ‘onschuldigen’, tussen ‘verdoemden’ en ‘bevoorrechten’. Ik hecht daarom ook geen enkele waarde aan al die zwart-witte begrippen.

Daarom vind ik een afgebakend land met een ‘eigen’ volk, de natiestaat zoals die vooral de afgelopen eeuw in grote aantallen op de wereldkaart verscheen, kortzichtig, beangstigend en gevaarlijk. Een natiestaat is eigenlijk niets meer of minder dan een ‘man van één boek’. Ook een land als Nederland is een natiestaat. Je ziet het niet alleen tijdens een WK voetbal, maar zelfs in het weerbericht: "boven ons land bevindt zich een depressie".

Door het hardnekkig voortbestaan van natiestaten wordt er een ongelooflijke ellende over de wereldbevolking uitgestort. Die wordt goedgepraat met vlaggen, vaandels, vaderen des vaderlands, volksliederen, ultieme religies, uitverkoren volkeren, economische superioriteitsgedachten en meer van dergelijke, vaak belachelijke maar vrijwel altijd extreme symboliek.

Triest gevolg is het maken van slachtoffers. En daar blijft het niet bij. Slachtoffers wordt met valse heroïek een tweede leven gegeven door hun namen, verwandten, verwondingen, sterven of vlucht genadeloos en niets ontziend uit te buiten. Er worden graven van onbekende soldaten mee gevuld, erebegraafplaatsen aangelegd, gedenkplaten voorzien van passende opschriften, toespraken voorzien van inhoud, moorden mee verdedigd en oorlogen om begonnen.

Sans titre, zonder titel. Soms is die inderdaad volslagen overbodig.

'Sans titre' is een pentekening in zwart en een aantal tinten geel, rood en oranje. Formaat: ca. 29 x 41 cm. Jaar: 2012. Tekening bekijken? Dat kan natuurlijk. Neem daartoe even contact op voor een afspraak.

Elf verwonderingen van plaats en tijd

1
een stukje lopen
de menselijke maat
opzien naar

2
vertekenend spiegelt de stad zich in het blikveld

3
het verstillend uitspreken van stenen

4
fiets even naar het park
daar is het voorjaar geurend vol

5
kleine wandeling
gaande komende
ver-beeldende tijdloosheden

6
kijk
de stroom van nu naar toen

7
bewustwording van plaats vooruitkijkend ervaren

8
de straten, pleinen en bruggen
leiden altijd weer
terug naar de zomerzon

9
een flinke zon
kracht en tempo
en weer terug

10
vergrotend keren de eeuwen om

11
's middags
vanuit dit moment

Stukjes uit een verhaal? Poëzie? Of een wonderlijke beschrijving van plaats en tijd?

Dat laatste komt nog het dichtst bij de werkelijkheid. Het kunstwerk in elf delen dat de gang van de verpleegunit van woonzorgcentrum De Beyart in Maastricht sinds een aantal maanden kenmerkt haalt de stad in huis. Figuurlijk, bijna letterlijk zelfs. Met de prachtige foto's die de broeders in de loop van de jaren in Maastricht hebben gemaakt als uitgangspunt heb ik elf denkbeeldige wandelingen opgebouwd. Elke wandeling heeft de Beyart als uitgangspunt en voert naar een keerpunt dat me door een treffende foto werd aangereikt. Soms was dat een dromerig zomerzicht op de Maas, soms een school van de broeders. Maar het kon ook een stemmingsvol hoekje van de tuin zijn. Om de foto's tot wandelingen te maken heb ik nieuwe foto's gemaakt. Heel veel, om zorgvuldig te kunnen selecteren. De nieuwe foto's laten straatbeelden zien die een impressie van rust bevatten zonder zielloos leeg te worden. Je ziet op de foto's daarom altijd wel wat beweging. Wandelaars en fietsers, auto's, lossende vrachtwagens. De opnamen zijn steeds op dezelfde manier gemaakt: vanuit de bebouwing terugkijkend in de richting van de Beyart. Daarmee geef ik uitdrukking aan de verandering van tijdsbeleving die de bewoners van de verpleegunit vaak meemaken. Een verder verleden dat helderder wordt naarmate het heden steeds meer vervaagt. Terugkijken wordt vooruitzien.

De gelaagdheid van het kunstwerk beperkt zich niet tot de foto's. De opbouw van de panelen, het materiaalgebruik, de beschildering, de lijntekeningen en de tekstregels vormen allemaal een deel van de dienstbare identiteit van de panelen.
Een paar voorbeelden: het leven verloopt slechts gedeeltelijk door sturing van het menselijk bewustzijn. Dat aspect is zichtbaar in de omlijsting van hergebruikt, enigszins onregelmatig bewerkt hout met hier en daar een onvoorspelbare knoest of een oud schroefgat. De niet-dekkende beschildering heeft er ook mee te maken. De karakteristieke identiteit van de Beyart komt terug als dunne, elkaar kruisende lijnen in kleurpotlood die het woord religie aanreiken, maar ook méér dan dat. De dienstbare functie van het kunstwerk wordt geopend doordat de foto's niet ingekaderd zijn aan de zijde van de kamerdeuren, en de panelen 'warm omarmend' opgebouwd zijn. Tot slot is het hele werk uitgevoerd in precies dezelfde kleuren als het schilderwerk in de gang. Daarmee geef ik uitdrukking aan mijn opvatting dat kunstwerken moeten communiceren door zich fluisterend in te voegen in hun omgeving.

Meestal gebruik ik deze website om publiekstoegankelijke projecten te belichten. Privé-opdrachten plaats ik niet op internet. Voor de elf panelen voor De Beyart maak ik een uitzondering. Het is een belangrijke opdracht en een uitgebreid bericht is daarom op zijn plaats. Uitgebreid, omdat u niet de mogelijkheid heeft om het werk in werkelijkheid te aanschouwen. De panelen zijn alleen bestemd voor de bewoners, hun bezoekers en het personeel van de verpleegunit. De rest van de wereld kan er dus niet naar gaan kijken!

Voor meer over De Beyart: www.debeyart.nl

De klassieke maquette - of niet?

Lang geleden was ik in het atelier van het Musée des Plans-Reliefs in Parijs, een maquettemuseum dat zijn gelijke niet kent in de wereld. Ik mocht daar een week of wat 'de kunst afkijken'. Kunst? Zeker! De tientallen stadsmaquettes die de kern van de Parijse collectie vormen kwamen eeuwen geleden tot stand door toedoen van 'artistes', kunstenaars in dienst van de Franse overheid. Het creëren van maquettes is een van de oudste kunstdisciplines die er bestaan, en zeker vanaf de renaissance werden maquettebouwers beschouwd als portrettisten van de bouwkunst. Maar rond 1850 veranderde dat. De dictatuur van de opkomende kunstacademies en gezaghebbende musea, met hun eenzijdige voorkeur voor schilder- en beeldhouwkunst verbande de maquettekunst in naar het rijk der ambachten. Maquettes waren dienstbare werkstukken en zeker geen zelfstandige kunstwerken, zo vond de benepen artistieke wereld anderhalve eeuw lang. De sterk toegenomen diversiteit in de kunstwereld biedt de laatste jaren echter weer mogelijkheden voor een herwaardering van deze oeroude kunstvorm, waarin ik me al sinds mijn jeugd uitdruk.
Mijn werk is altijd sterk beïnvloed geweest door dat van de Franse 'artistes'. Mijn voorliefde voor papier en hout, het aanbrengen van gelaagdheid door selectieve detaillering, abstractie in kleurgebruik en het werken met textuele elementen getuigen daarvan.
Toen ik in 1988 de grondslagen legde voor het project Maastricht 1867 (http://www.maastricht-1867.nl/) was die invloed nog uiterst krachtig zichtbaar op het eerste gezicht. Omdat Maastricht 1867 een project is van zeer lange adem waarvan de uitvoering tientallen jaren vergt, is dat nog steeds het geval in de deelmaquettes die in het kader van Maastricht 1867 tot stand komen. Op basis van mijn ontwerpideën van twintig jaar terug werken we daar met een aantal vrijwilligers van de stichting nog altijd aan. Zoals het "portret" van de fabrieken van Petrus Regout, dat nu voor het eerst te zien is op een tentoonstelling in het Historisch Centrum Limburg in Maastricht.

Zoals elke kunstenaar evolueerde mijn werk in de loop van de jaren en kreeg de vrije hand in mijn maquettes meer ruimte. De artistieke gap tussen de maquettes-in-opdracht en mijn vrije werk bestaat tegenwoordig niet meer. Opdrachtgevers die besluiten een stukje gebouwde omgeving te laten 'portretteren' bieden zoveel artistieke vrijheid dat die maquettes veel meer zijn dan uitingen van toegepaste kunst. Een voorbeeld daarvan is het werkstuk dat ik maakte in opdracht van de gemeente Maastricht, begin 2011. Het verhaalt over de vele facetten achter de ideeën voor het toekomstige Geusseltpark, waarbij de tastbare vormen van structuren en bebouwing helemaal in dienst zijn komen te staan voor het beschouwen van de 'genius loci' van dat nieuwe parkgebied aan de rand van Maastricht.

De fabrieken van Regout zijn t/m 30 december 2011 te zien op de expositie '175 jaar aardewerkfabriek De Sphinx', in het Historisch Centrum Limburg in Maastricht. Voor openingstijden, adres en verdere informatie: zie de website van het HCL: http://www.rhcl.nl/

Het werkstuk 'Geusseltpark' is niet zo gemakkelijk toegankelijk voor publiek. Het staat opgesteld in de sfeervolle werkkamer van de wethouder van Ruimtelijke Ordening in het statige Maastrichtse stadhuis.

Les Miniatures de l'Eau 1939

In de zomer van 1939 vormde de Maas in Luik het passende decor voor de Exposition Internationale de l'Eau, een de facto wereldtentoonstelling die georganiseerd werd ter gelegenheid van de opening van het Albertkanaal, de belangrijke verbinding tussen de industriestad Luik en de haven van Antwerpen. De Luikse Watertentoonstelling was in talloze opzichten enorm, ongekend, en opmerkelijk. Het verhaal is zo veelzijdig en veelomvattend dat elke tentoonstelling over dit onderwerp niet meer kan zijn dan een speldenprik. Op die manier heb ik ook het concept van Les Miniatures de l'Eau 1939 vorm gegeven. De reizende tentoonstelling bestaat uit een twintigtal 'speldenprikken', kleine elementen, elk gewijd aan een aspect van de Watertentoonstelling. Indrukken die als totaalbeeld een miniaturistische herbeleving vormen van het grote voorbeeld.

Voor de vormgeven van Les Miniatures de l'Eau heb ik me laten inspireren door de ossature standard. Dat was een lichte, gestandaardiseerde constructie die werd aangeboden aan deelnemende landen en instellingen om op een minder kostbare wijze een eigen paviljoen te creëren op de Wereldwatertentoonstelling. Het toeval wil dat Les Miniatures de l'Eau 1939 voor het eerst te zien is naast, deels zelfs onder, een constructie die opvallend veel lijkt op zo'n ossature standard.

De eigenlijke Miniatures de l'Eau 1939 spelen zich af in prachtige, antieke 'insectendozen' die de bovenkant vormen van de constructieve objecten.

Les Miniatures de l'Eau 1939 is onderdeel van La Petite Saison de l'Eau 2011. De tentoonstelling loopt van 28 augustus t/m 18 september 2011 in cultuurhuis Ainsi in Maastricht. Openingstijden: do-zo van 12 tot 17 uur. Voor veel meer informatie is er de speciale website: www.la-petite-saison-de-l-eau-2011.blogspot.com. De pagina 'historische expositie' is gewijd aan Les Miniatures.

l'Histoire. Häöf.

De Häöf (letterlijke vertaling: de Tuinen) lag iets ten zuiden van Maastricht, tussen het dorp Heugem en de Maas. Het was een klein, maar heel oud cultuurgebied. Een fijnzinnig landschap dat in de loop van honderden jaren was ontstaan door een harmonieuze samengang in ontwikkeling van mens en natuur.
De Häöf is van de kaart geveegd om plaats te maken voor waterplassen, jachthavens, caravans en nieuwe natuur. Aan de cultuurhistorische erfenis van ontelbare generaties veehouders, fruittelers, tuinbouwers en volkstuinders hadden overheid, natuurorganisaties en exploitanten geen boodschap. Toen alles was afgegraven, omgewoeld en ingericht, er afrasteringen en bordjes waren geplaatst en de halfwilde paarden in de nieuwe natuur waren uitgezet keerde de rust terug in het gebied. Maar het is een ongemakkelijke rust. Een rust die voelt als een doodskist waarin de geest, de genius loci, van de vermoorde Häöf voortdurend op de binnenkant blijft bonken.

In l'Histoire: Häöf zet ik die kist op een kier. Ik laat de genius loci van de Häöf eruit kruipen in de vorm van insecten. Ze vertellen hun verhaal over de Häöf in zacht klinkende, wat ouderwets aandoende Franse woorden. In het Nederlands tonen die pas hun keiharde betekenis. Tijd heelt wonden, maar de harde werkelijkheid dat hun thuis, hun leven, hun identiteit samen met de Häöf verdween valt niet te verzachten. Daarom is l'Histoire. Häöf ook een -zeker voor mijn doen- een tentoonstelling met een harde toonzetting.

The strength of the place could easily be improved if the genius loci is understood and respected.*

Geachte, geautoriseerde, gestudeerde, gefortuneerde en gepassioneerde betrokkenen van diverse pluimage: dit duurzame uitgangspunt hanteren voor het veranderen van onze leefomgeving is een kwestie van willen. Niet van kunnen.

*Uit: Christian Norberg-Schulz, Genius Loci. Londen, 1980)


l'Histoire. Häöf. is te zien tot en met 6 november in het Sint Pietersmuseum. Dit volledig door de vrijwilligers van de stichting 'Oud Sint Pieter' gerunde museum is gevestigd in de prachtige hoeve Lichtenberg, bovenop de Sint Pietersberg. Het museum is elke zondag open van 12.00 uur tot 16.30 uur en voor groepen op afspraak. Voor bereikbaarheid, en nog heel veel meer informatie: zie de website van de stichting Oud Sint Pieter: www.oudsintpieter.com.
 

De foto's boven in het bericht tonen impressies van de Häöf in de jaren 1942, 1980 en 2004. Hierboven, in zwart-wit, een detail van de tekening Histoire. Écritures. Daarin figureert een waterjuffer, gevonden in Heugem in 1930, als hoofdpersoon.

glasLicht!

Eenmaal in de zeven jaar wordt Maastricht overspoeld door de Heiligdomsvaart, een eeuwenoud evenement dat ook in 2011 zijn klokgelui, wierook en gezang overal in de binnenstad doet klinken. Opvallend is de manier waarop deze Heiligdomsvaart meegaat met de veranderende tijden. Het is geen exclusief 'Rijk Rooms Leven' meer; er is veel ruimte ontstaan voor een wonderbaarlijke diversiteit aan cultuuruitingen. Zoals het project glasLicht! dat ik samen met kunstenaar/docent Ilse van Lieshout uitwerkte voor middelbare scholen in Maastricht. Ilse ging met de scholieren aan de slag met het vraagstuk of er zoiets bestaat als 'hedendaagse heiligheid'. 'Heilig? Dat is mijn blackberry met internet, of chocola.' Maar wat maakt bijvoorbeeld internet heilig? En wat doe je met een mobieltje in dat kader? En what about chocola? Er kwamen humanistisch getinte stellingen tevoorschijn: 'communicatie is belangrijk in deze wereld' en 'internet is belangrijk voor gebieden waar mensen niet in vrijheid leven, want internet geeft mensen een vrijheid'. In de klassikale workshops transformeerden de leerlingen hun bevindingen naar teksten en tekeningen van hedendaagse symbolen en attributen. Die kregen een rol binnen de context van eeuwenoude voorstellingen op gebrandschilderde ramen in de Maastrichtse Servaasbasiliek.

Bijzonder aan het project is de letterlijke èn figuurlijke basis. Glas-in-loodramen. Ik heb de leerlingen op vlakglas laten werken, het materiaal dat al eeuwen deze kunstvorm bepaalt. Een unicum in de onderwijswereld. Elke groep creëerde een eigenzinnig glaskunstwerk dat bestaat uit negen afzonderlijke ruitjes die samen één raam vormen. De ramen zijn in mijn atelier omgewerkt naar echte glas-in-loodramen. Zo ontstonden dertien kleurrijke voorstellingen vol fascinerende verhalen en sprekende details. Ik heb de ramen omlijst met houten 'karakters'. In vrijwel abstracte lijnen is daarin de samengang tussen de begrippen menselijkheid en heiligheid terug te vinden. De 'omlijstende karakters' vormen bij elkaar een installatiekunstwerk in de Hoofdwacht op het Vrijthof in Maastricht. Nog tot half september te zien.

glasLicht! is mogelijk gemaakt door het Katholiek Steunfonds Voortgezet Onderwijs Maastricht en Zicht op Maastricht, onderdeel van BV-Limburg.

KunstTour 2011: One Of Our Days

Het is even wennen. Werk in het Engels. Maar daar is een goede reden voor. Ik wil er iets mee doen in het Midden-Oosten. ... ? Engels? Inderdaad: in Israel spreekt men Hebreeuws, in Palestina Arabisch. Maar als je er met die talen niet uitkomt (en dat is meestal het geval in die regio) dan bedient men zich van het Engels.

Sla een willekeurige website op rond hèt Conflict, en je komt terecht in een woordenbrij van argumenten en overtuigingen. Het viel me op dat de deelnemers aan het Midden-Oostenconflict zich vaak bedienen van dezelfde terminologie, geplakt op verschillende beelden en inzichten. Een paar uur internetten leverde een flinke lijst op. Daaruit heb ik dertien termen geselecteerd die de basis voor de tekeningenreeks One Of Our Days vormen:

One of our Mornings

One of our Religions
One of our Truths
One of our Rights
One of our Needs

One of our Afternoons
One of our Responsibilities
One of our Strengthenings
One of our Borders
One of our Issues
One of our Proposals
One of our Agreements

One of our Evenings
One of our Martyrs
One of our Refugees

One of our Nights
One of our Children

In het HuismethetHandje, Achter de Barakken 35 in Maastricht is de reeks te zien op 28 en 29 mei 2011, van 11 tot 18 uur. Illustratief-verwarrende recente foto's van 'the Conflict' vullen de reeks aan tot een kunstinstallatie. Voor meer praktische informatie over de tentoonstelling: zie http://www.huismethethandje.blogspot.com/.

l'Humanité aux petites lettres constructives...

...ofwel 'De menselijkheid in constructieve lettertjes'. Het is de titel van een solotentoonstelling waarop 45 van mijn miniaturen te zien zijn: 43 pentekeningen, 1 potloodtekening en 1 ets. Het is een expositie op een niet-alledaagse plek: het boekendorp Redu. Dat ligt romantisch ingebed tussen de uitgestrekte wouden van de Ardennen, maar is toch heel gemakkelijk bereikbaar. Ongeveer de helft van de werken is te vinden in de schitterende expositieruimte van het regionale Maison du Tourisme, de andere tekeningen worden in speciale boekbanden tentoongesteld in boekwinkel De Griffel.

Van 9 april t/m 5 juni 2011
Het Maison du Tourisme ligt midden in het kleine Redu, tegenover de kerk. De Griffel een honderdtal meters verderop. De website van het Maison du Tourisme vertelt alles over openingstijden en verdere informatie: http://www.haute-lesse-tourisme.be/exposition-des-oeuvres-de-paul-tieman-11_17239.fr. Naar keuze in het Frans, Nederlands, Duits of Engels.

De naakte waarheid

Opvallen in de kunstwereld is moeilijk. Dat geldt voor kunstenaars, maar evenzo voor tentoonstellingen. Dus hebben ze in Borgloon maar een thema als 'de naakte waarheid' gekozen. Compleet met naakte poppen op de affiches en uitnodigingen. Ik ben niet echt gelukkig met dergelijke platvloersheden. De kwaliteit van de tentoonstellingsorganisatie maakt echter veel, zo niet alles, meer dan goed.

In tegenstelling tot de afgelopen jaren speelt mijn bijdrage aan de groepstentoonstelling 'Bloesemimpressies' in Borgloon zich niet in de openlucht af. Curator Ketelslagers selecteerde het vierluik Wij, Anderen en de pentekening l'Homme voor de deeltentoonstelling in de Stroopfabriek. Tegen de ruwe, bakstenen muren van dit industriële monument komen deze tekeningen heel goed uit. Goed zoeken, want mijn miniaturen zijn de kleinste werken van de expositie.

Van 3 april t/m 8 mei 2011
Borgloon, België
Voor informatie: zie de website van Bloesemimpressies/ArtBorgloon

Aankomst, Ontkenning, Bevraging, Verwijzing en Bevolking

De Utrechtse stadsschouwburg nodigde me uit om mijn bestaande tentoonstelling Inkthumaniteiten om te werken naar een installatiewerk. Een verkenning langs mogelijke plekken in het karakteristieke, alweer 70 jaar oude gebouw van architect Dudok voerde meteen naar de foyer die naar hem vernoemd is. Niet verbazend, want in de Dudokfoyer heeft deze grootmeester een wel heel aansprekend spoor achtergelaten in de vorm van vijf 'ornamentele lantaarns' die op uitbundige wijze in kristal en metaal het ritme van de strakke glazen gevel begeleiden. Ik heb Dudoks lantaarns een conversatie aan laten gaan met vier nieuw gemaakte, horizontaal opgestelde panelen die als een soort van  'tafelobjecten' bekeken kunnen worden. De werken Aankomst, Ontkenning, Bevraging en Verwijzing vormen de inleiding tot het hoofdobject Bevolking. Dat omvat als een grote kijkdoos de 48 tekeningen van Inkthumaniteiten. De aanwezigheid van de installatie bleek even wennen, maar de gebruikers van koffie, thee, wijn of fris mogen hun kopje of glas gewoon neerzetten op de werken. Want ik vind dat kunst bestaat om te communiceren.

Inkthumaniteiten
vanaf 8 maart 2011

Stadsschouwburg Utrecht, Dudokfoyer.
Lucasbolwerk 4, Utrecht
voor meer informatie over openingstijden en bereikbaarheid: zie de website van de schouwburg: www.stadsschouwburg-utrecht.nl

Voorjaar in het Heuvelland

Trakteer uzelf op een niet-alledaags kunstavontuur. Zo staat het op de website van galerie De Auw Sjoekelaatfabriek in Gulpen. En dat is waar, want het is een niet-alledaagse galerie. Daarom is het leuk om wederom uitgenodigd te worden voor de nieuwe groepsexpositie aldaar. Ik heb voor de Lente-expositie drie niet-alledaagse werken aangeleverd. De collage Aankijkend de woorden wissend wisselen, de pentekening De vader, de moeder en hun kind, en het miniatuur-installatiewerk Lichtelijk Kleinstadse Cultuurtjes.

t/m 22 mei 2011
Galerie De Auw Sjoekelaatfabriek, Ringweg 31 in Gulpen
voor meer informatie zie de website van de galerie: http://www.auwsjoekelaatfabriek.nl/

Eng? Ik ben maar mezelf hoor!

Al in oktober ging deze miniatuurtentoonstelling van start. Ter gelegenheid van de Kinderboekenweek. Maar nu, drie maanden later, loopt Eng? Ik ben maar mezelf hoor! nog steeds! Zowel het Natuurhistorisch Museum Maastricht als Kinderboekenwinkel De Boekenwurm in Maastricht willen de beestjestekeningen niet kwijt en hebben de expositie keer op keer verlengd. "Je komt de tentoonstelling toch niet opruimen hopen we?" En toch gaat dat over een paar weken echt gebeuren, want een deel van de tekeningen zullen verhuizen naar een solo-expositie in het boekendorp Redu in de Ardennen. Maar tot dat moment zijn ze te zien in Maastricht. Fotograaf Johannes Timmermans maakte een serie sprekende foto's van de tentoonstelling waarvan ik er twee boven dit bericht heb gezet.

Een kopie van het oorspronkelijke blogbericht over Eng? Ik ben maar mezelf hoor! staat hieronder:

Veel mensen zijn er bang voor. Onzin. Insecten zijn ongelooflijk mooi. Hun haar, sprieten en vleugels zitten altijd perfect in model, en ze hebben altijd hun beste pak aan. En ze steken of bijten bijna nooit. Ze houden van de zomer en brommen, zoemen en kruipen dan ijverig rond. Op zoek naar bloemen, een druppel water, een zonnig plekje of andere beestjes. Als je naar hun gekriebel kijkt is het niet moeilijk om je voor te stellen dat het mensen zijn. Gekke, leuke, lelijke en mooie mensen. Mensen die met elkaar praten, mensen die het moeilijk hebben, mensen die plezier maken.
Ik kijk al heel lang op die manier naar insecten. Ze spelen een belangrijke rol in mijn tekeningen. Dat zijn een soort fabels: menselijke karakters verstoppen zich er in een mier, vlieg of sprinkhaan. Af en toe doen ze zich ook voor als stekelvarken, ezel of olifant. Maar de laatste tijd vooral als insect of spin. De laatste tijd maak ik daarvoor veel gebruik van de prachtige collectie van het Natuurhistorisch Museum Maastricht. De 'kriebelbeestjestekeningen' zijn nu voor het eerst op een kleine tentoonstelling te zien.

Eng? Ik ben maar mezelf hoor! is een expositie op twee plekken. Bij Kinderboekwinkel De Boekenwurm in de Mariastraat in Maastricht zijn 25 tekeningen te zien in een heel groot album. In een mini-expositie in het Natuurhistorisch Museum is te zien hoe ik de tekeningen en etsen maak. Daar zijn ook de 'voorbeeldbeestjes' te zien.

http://www.nhmmaastricht.nl/
http://www.deboekenwurm.info/

Expositie? Expositie! Inkthumaniteiten in Tilburg

De Bibliotheek Midden-Brabant in het centrum van Tilburg is een van de grote openbare bibliotheken in Nederland. Het is een plek die zich met een open en warme sfeer, ruime openingstijden en een indrukwekkende collectie richt op een heel breed publiek, en dat maakt het een uitermate boeiende lokatie voor een tentoonstelling. Mijn installatie-expositie Inkhumaniteiten is er in een aangepaste vorm te zien tot eind februari 2011. Tussen de boekenkasten, zoals dat hoort in een bibliotheek. Maar wel in een confronterende vorm. De vier objecten waaruit de installatie bestaat lijken zich als beestjes een plaats te verwerven tussen de boeken. Anders dan de massieve, hoekige kasten bewegen ze zich voort op ranke pootjes in gekromde lijnen. Ze weerspiegelen daarmee de lijnen en letters waaruit de 48 cartoonachtige tekeningen bestaan.

Inkthumaniteiten
15 januari t/m 27 februari 2011
Bibliotheek Tilburg Centrum, 1e etage
meer info: www.bibliotheekmb.nl

Winterexpositie

In vervolg op de 'Herfstexpositie' heeft galerie de Auw Sjoekelaatfabriek in Gulpen een 'Winterexpositie' ingericht. Ook een aantal van mijn werken heeft er een plekje gekregen. 'Winterexpositie' klinkt misschien een beetje duf, maar de werkelijkheid is het tegenovergestelde. Met een fijne neus voor spannende kunst hebben de bevlogen en ervaren galeriehouders Marjon Bessems en Ben van den Bisen een fascinerende tentoonstelling gemaakt!

Galerie Auw Sjoekelaatfabriek

Ringweg 31, 6271 AJ Gulpen
telefoon +31 (0)43-4501909


De galerie is geopend van donderdag t/m zondag van 14.00 uur tot 17.30 uur. Of op afspraak. Voor meer informatie over de tentoonstelling en de galerie: zie de website http://www.auwsjoekelaatfabriek.nl/.

Van weten naar wijzen

'Van Weten naar Wijzen' is de titel van een boekwerkje waarin we een dertigtal aanprekende, merkwaardige en interessante bestemmingen van onderwijsgebouwen in Zuid-Limburg en de aanpalende grensgebieden belichten. Het boekwerkje is in opdracht van de Maastrichtse projectontwikkelaar Romaes gemaakt. Het bedrijf heeft Van Weten naar Wijzen verspreid onder haar relaties als een sympathiek eindejaarsgeschenk. Daarom is het onvindbaar in de boekhandel. Maar u kunt het bij mij natuurlijk wel lenen om het stiekem te scannen of te kopiëren... En als er veel belangstelling is willen de kundige vormgevers, drukkers en boekbinders van MTB Maastricht misschien wel een oplage bijdrukken. Dus laat het me weten!

Het HuismethetHandje

Tien jaar terug ging een merkwaardig restauratieproject van start. Naar eigen ontwerp namen we de ingrijpende vernieuwing van ons net aangekochte HuismethetHandje ter hand. Het was een experimenteel project waarbij het begrip 'behoud gaat vóór vervangen' alle voorrang heeft gekregen. In plaats van het vervangen van slechte planken, balken en stenen zijn er vrijwel alleen elementen toegevoegd aan het bestaande. Die toevoegingen zijn zo vormgegeven dat ze bijna versmolten zijn met hun omgeving. Niet alleen constructieve versterkingen en technische verbeteringen maar ook -bijvoorbeeld- de verlichting en een twintigtal kunstwerken maken deel uit van de totaalvormgeving. In het HuismethetHandje vervullen heel veel details een hoofdrol. Het laat zich daarom moeilijk in een paar beelden en woorden vangen. En toch slaagde architect Erol Öztan daar op meesterlijke wijze in. Hij maakte voor TVLimburg een reportage die op 8 december 2010 werd uitgezonden. Gemist? Geen probleem: klik op deze link: TV Limburg:: Uitzending 08 Dec.(2) - Gasten - Rubrieken - Limburg Vandaag - Programma's. Wel even geduld hebben. Neem de kookwekker en zet hem op 11 minuten en 40 seconden. Daarna begint de reportage over HuismethetHandje.

Designday

Van vrije kunst naar toegepaste kunst is een kleine stap. In mijn beroepspraktijk is het zelfs helemaal geen stap; de vrije kunsten, kunst in opdracht en toegepast werk gaan naadloos in elkaar over. De serie staande lampen die ik ontwierp èn maakte onder de titel l'Homme 1 t/m 6 zijn daarom geen vreemde eenden in mijn kunstbijt. Het zijn voorbeelden van heel pure, toegepaste kunst uit hout, steen, hergebruikt daklood en vanzelfsprekend een portie kunstlicht. Ze waren te zien op de D-Daydesignveiling in de prestigieuze Timmerfabriek in Maastricht. Mijn werk is op een van de volgende edities van D-Daydesignveiling ook weer van de partij. Maar of het dan ook weer lichtobjecten zullen zijn?

Voor meer informatie: neem een kijkje op de website van D-daydesignveiling: www.d-daydesignveiling.nl

Kleine discussielucht On the wing

Kleine discussielucht is een werk waarmee ik deel uitmaak van de wonderlijke, misschien wel bizarre performance-groepsexpositie On the Wing. Eigenlijk is On the Wing een heel groot installatiekunstwerk dat wel iets heeft van een gordiaanse knoop die onmogelijk door te hakken valt. De installatie wordt bespeeld door makers en bezoekers. Als die uitbespeeld zijn is het de bedoeling dat het geheel op reis gaat. Waarheen? Misschien wel op zoek naar de wortels van zijn eigen bestaan. Stof genoeg voor kleine discussielucht dus. Te beginnen op de middag voor Sinterklaasavond, om 15.00 uur, wanneer de opening is voorzien.

On the Wing
van 5 december tot en met 19 december 2010
's woensdags tot en met 's zondags van 12 tot 17 uur
't Brandweer, Capucijnenstraat 21 in Maastricht
voor meer informatie zie de website van ArtSpaceRondeel

La Décadence

'Vereniging zonder winstoogmerk' ofwel vzw Artikel 27 vroeg me de entreeruimte voor de expositie 'La Décadence' van een passend jasje te voorzien. Binnen het ruime thema van de tentoonstelling. Ze weten me elk jaar weer te vinden met dit soort vragen. En ik vind het een eer om er telkens een antwoord op te mogen bedenken. Dat antwoord werd het installatiewerk En de tien gangen van decadentie zeiden tot slot: "Ober! De rekening alstublieft!" Het verhaalt over de eeuwige confrontatie tussen decadentie en poverheid. Ik benut daartoe de uitgediepte tien gangbare gangen van een diner uit de Franse keuken. Ze leiden na de maaltijd tot de obligate fooi aan de ober. Maar die heeft inmiddels een trapje met tien treden tegen de dichte kant van zijn slakkenhuisje gezet en is verdwenen. Waar naar toe? Naar huis? Of gevlucht naar ergens ver weg? Dat open einde laat ik aan de beschouwer zodat hij via mijn installatiewerk de andere werken van de tentoonstelling kan betreden.

Artikel 27 / 2010, la décadence
van 1 tot en met 21 november 2010
in de Art 27 galerie in basisschool De Luchtballon, Kortstraat 19, en op het adres Sint-Willibrordusplein 24. Beide in Heusden-Zolder, België

De website van Art27: http://www.artikel27.be/

Mijn grote dank aan Art.27 voor de enorme klus van het opruimen en schilderen van de ruimte waarin ik de installatie op kon bouwen.