de Tagagemaquette

De ontdekking rond 1930 van een stadsmaquette van Maastricht uit 1752 op de zolders van het immense Hôtel des Invalides in Parijs leidde tot een blijvende fascinatie van de Maastrichtenaren voor de bijna vergeten kunstdiscipline van de maquette. Een van de mensen die gegrepen werden door het maquettevirus was Beyartbroeder Sigismund Tagage. Hij begon in 1947 aan de bouw van een maquette van Maastricht en de omringende vestingwerken. Tagage dook in het verleden en creëerde van daaruit zijn droombeeld: Maastricht van vóór het beleg van 1794, de omringende fortificaties in de toestand van 1825. Misschien is die eigenzinnige benadering van de geschiedenis er wel de oorzaak van geweest dat er altijd wat minachtend naar de Tagage-maquette is gekeken. 'Er zaten teveel fouten in', zo luidde de opvatting van veel 'deskundigen' en andere betweters. Maar het monnikenwerk van Tagage is helemaal niet bedoeld als een strikte nabootsing van de  fysieke bouwgeschiedenis. De maquette is een subjectief portret van de levende stad Maastricht en daarmee een uiting van beeldende kunst. Per definitie kan in een kunstwerk nooit sprake zijn van 'fouten'. Een kunstenaar is er immers niet aan gebonden om alleen een fysieke werkelijkheid uit te beelden. Bovendien hoeft een kunstwerk niet alleen antwoorden te geven maar mag ook vragen oproepen.

In 1957 was de Tagagemaquette voor het eerst op een tentoonstelling te zien. Daarna verdween het werk op de zolders van het Bonnefantenmuseum in de Maastrichtse binnenstad. Achttien jaar later wist een stichting het museum zo ver te krijgen de maquette in bruikleen af te staan voor een permanente expositie in de Helpoort in Maastricht. De maquette trof ik daar in 1987 bij toeval aan in kommervolle omstandigheden. Ik bracht hem onder bij de stichting Maastricht Vestingstad, een organisatie waarvan ik zelf een tijdlang bestuurslid was. Op die manier kon in elk geval verder verval worden voorkomen in afwachting van een restauratie. Vijfentwintig jaar lang bleek het niet mogelijk die daadwerkelijk in gang te zetten. Er was geen geschikte ruimte, er waren geen financiële middelen en er waren geen gekwalificeerde vrijwilligers voorhanden. Maar vooral de technische aspecten van een conserverende restauratie vormden lange tijd het belangrijkste struikelblok. De maquette is vervaardigd uit materialen die in de restauratiewereld volkomen onbekend zijn. Zo is de ondergrond van zachtboard gemaakt; een materiaal dat nooit eerder in een restauratieatelier onder handen is genomen. Jarenlang voorzichtig experimenteren en onderzoeken leidde tot een methode die enerzijds het afbrokkelen stopt, en anderzijds de oorspronkelijke kleuren en afwerking vrijwel intact laat. Daarna was het weer jaren wachten op tijd, geld en vooral hulpkrachten. Maar sinds januari is het dan toch eindelijk zover. De Tagagemaquette is begin januari overgebracht naar de projectruimte van het Ainsi Cultuurhuis in Maastricht en wordt stukje bij beetje gereinigd, geconserveerd en gerestaureerd in een projectruimte die beschikbaar werd gesteld door Stichting Ateliers Maastricht. Het is een 'open atelier'. Belangstellenden zijn dus van harte welkom!

Wilt u een uniek kijkje nemen in de wondere wereld van de maquette? Welkom! Maar mail of bel altijd even tevoren: huismethethandje@paul-tieman.nl of 06-22300859.
Bij de foto's, van boven naar onder:
- De Tagagemaquette in 1957.
- Het stadsdeel Wyck op de maquette, omstreeks 1955.
- Hetzelfde maquettedeel 55 jaar later.
- Bastion Sint Maarten op de Tagagemaquette vóór aanvang van de restauratie.
- Dezelfde plek tijdens de restauratie. Voor het conserveren van de ondergrond moeten alle gebouwen tijdelijk worden verwijderd.
- Een deel van de stadsomwalling vóór en ná de reiniging.

la petite banquette

Je zou het een spotprent in drie dimensies op l'atmosphère du huisje-boompje-beestje kunnen noemen. Het is in elk geval deel één van een ameublement over huiselijke sferen. En coopération met de Franse textielkunstenaar Aurore Halpert ontstaan de objecten die in de loop van 2012 deze installatie gaan vormen. Voor de banquette, het eerste object, maakte ik het houtwerk. Uitzonderlijk in mijn werk is dat het volledig uit upcycled hout bestaat.

Plattegrondbewoners

Voor een boekwerk dat de geschiedenis van huizen, straten en bewoners van het Maastrichtse Kommelkwartier beschrijft werd ik uitgenodigd de illustrerende kaartjes te vervaardigen. En een overzichtskaartje zodat niemand er zal verdwalen met het boekje in de hand. Toch de weg kwijt? Dan staat er altijd een helpende vleugel, poot of voelspriet klaar om alvast het noorden aan te wijzen!

Het boek is een initiatief van het 'Buurtplatform Kommelkwartier' en verschijnt in de loop van 2012. De titel is op dit moment nog niet bekend.

Het staartje van de Rechtlange zichtlijn van Petrus Regout

Het reliëf 'De Rechtlange zichtlijn van Petrus Regout' is met zijn afmetingen van ruim twee bij twee meter voor mijn doen een fors werk. Het is in 2008 ontstaan en aangekocht door Buitenplaats Vaeshartelt bij Maastricht. Sindsdien wordt het permanent in het kasteel geëxposeerd. Dat bleek nog niet zo eenvoudig op een semi-openbare plek die Vaeshartelt is. Door de fragiliteit van het reliëf was het noodzakelijk om het vrij hoog op te hangen zodat de kans op beschadiging door bezoekers die niet alleen met hun ogen, maar ook met hun handen kijken zo klein mogelijk is. Die positie versterkt het totaalbeeld op een schitterende wijze maar maakt een beschouwing van nabij wat moeilijker. Daarom heeft de Rechtlange zichtlijn nu een staartje gekregen in de vorm van een maquetteportret van kasteel Vaeshartelt in de tijd van Regout. Dat portret vormt een verbinding tussen twee tijdperken en twee werelden: het Vaeshartelt van Regout, en het Vaeshartelt van zo'n anderhalve eeuw later.

De foto's laten het nog niet geheel voltooide maquetteportret zien op de werktafels in het Atelier du Béton Brut in Maastricht.

Sans titre

Pas op voor de man van één boek. Het is een treffende stelling, volgens een kaartje dat ik ergens bij toeval vond, opgetekend uit de mond van Thomas van Aquino. Een stelling die iedereen in zijn oren zou moeten knopen. Want mannen en vrouwen van één boek zijn gevaarlijk. Ze injecteren de vele mensen zònder boek met een bedreigend wereldbeeld waarin alleen ruimte is voor ‘zwart’ en ‘wit’. Voor ‘wij’ en ‘zij’. Voor ‘slecht’ en ‘goed’, voor ‘hel’ en ‘hemel’. Als overtuigd gelovige in het menselijk verstand bestaat er voor mij geen ‘wij’ en ‘zij’, geen harde scheiding tussen ‘schuldigen’ en ‘onschuldigen’, tussen ‘verdoemden’ en ‘bevoorrechten’. Ik hecht daarom ook geen enkele waarde aan al die zwart-witte begrippen.

Daarom vind ik een afgebakend land met een ‘eigen’ volk, de natiestaat zoals die vooral de afgelopen eeuw in grote aantallen op de wereldkaart verscheen, kortzichtig, beangstigend en gevaarlijk. Een natiestaat is eigenlijk niets meer of minder dan een ‘man van één boek’. Ook een land als Nederland is een natiestaat. Je ziet het niet alleen tijdens een WK voetbal, maar zelfs in het weerbericht: "boven ons land bevindt zich een depressie".

Door het hardnekkig voortbestaan van natiestaten wordt er een ongelooflijke ellende over de wereldbevolking uitgestort. Die wordt goedgepraat met vlaggen, vaandels, vaderen des vaderlands, volksliederen, ultieme religies, uitverkoren volkeren, economische superioriteitsgedachten en meer van dergelijke, vaak belachelijke maar vrijwel altijd extreme symboliek.

Triest gevolg is het maken van slachtoffers. En daar blijft het niet bij. Slachtoffers wordt met valse heroïek een tweede leven gegeven door hun namen, verwandten, verwondingen, sterven of vlucht genadeloos en niets ontziend uit te buiten. Er worden graven van onbekende soldaten mee gevuld, erebegraafplaatsen aangelegd, gedenkplaten voorzien van passende opschriften, toespraken voorzien van inhoud, moorden mee verdedigd en oorlogen om begonnen.

Sans titre, zonder titel. Soms is die inderdaad volslagen overbodig.

'Sans titre' is een pentekening in zwart en een aantal tinten geel, rood en oranje. Formaat: ca. 29 x 41 cm. Jaar: 2012. Tekening bekijken? Dat kan natuurlijk. Neem daartoe even contact op voor een afspraak.

Elf verwonderingen van plaats en tijd

1
een stukje lopen
de menselijke maat
opzien naar

2
vertekenend spiegelt de stad zich in het blikveld

3
het verstillend uitspreken van stenen

4
fiets even naar het park
daar is het voorjaar geurend vol

5
kleine wandeling
gaande komende
ver-beeldende tijdloosheden

6
kijk
de stroom van nu naar toen

7
bewustwording van plaats vooruitkijkend ervaren

8
de straten, pleinen en bruggen
leiden altijd weer
terug naar de zomerzon

9
een flinke zon
kracht en tempo
en weer terug

10
vergrotend keren de eeuwen om

11
's middags
vanuit dit moment

Stukjes uit een verhaal? Poëzie? Of een wonderlijke beschrijving van plaats en tijd?

Dat laatste komt nog het dichtst bij de werkelijkheid. Het kunstwerk in elf delen dat de gang van de verpleegunit van woonzorgcentrum De Beyart in Maastricht sinds een aantal maanden kenmerkt haalt de stad in huis. Figuurlijk, bijna letterlijk zelfs. Met de prachtige foto's die de broeders in de loop van de jaren in Maastricht hebben gemaakt als uitgangspunt heb ik elf denkbeeldige wandelingen opgebouwd. Elke wandeling heeft de Beyart als uitgangspunt en voert naar een keerpunt dat me door een treffende foto werd aangereikt. Soms was dat een dromerig zomerzicht op de Maas, soms een school van de broeders. Maar het kon ook een stemmingsvol hoekje van de tuin zijn. Om de foto's tot wandelingen te maken heb ik nieuwe foto's gemaakt. Heel veel, om zorgvuldig te kunnen selecteren. De nieuwe foto's laten straatbeelden zien die een impressie van rust bevatten zonder zielloos leeg te worden. Je ziet op de foto's daarom altijd wel wat beweging. Wandelaars en fietsers, auto's, lossende vrachtwagens. De opnamen zijn steeds op dezelfde manier gemaakt: vanuit de bebouwing terugkijkend in de richting van de Beyart. Daarmee geef ik uitdrukking aan de verandering van tijdsbeleving die de bewoners van de verpleegunit vaak meemaken. Een verder verleden dat helderder wordt naarmate het heden steeds meer vervaagt. Terugkijken wordt vooruitzien.

De gelaagdheid van het kunstwerk beperkt zich niet tot de foto's. De opbouw van de panelen, het materiaalgebruik, de beschildering, de lijntekeningen en de tekstregels vormen allemaal een deel van de dienstbare identiteit van de panelen.
Een paar voorbeelden: het leven verloopt slechts gedeeltelijk door sturing van het menselijk bewustzijn. Dat aspect is zichtbaar in de omlijsting van hergebruikt, enigszins onregelmatig bewerkt hout met hier en daar een onvoorspelbare knoest of een oud schroefgat. De niet-dekkende beschildering heeft er ook mee te maken. De karakteristieke identiteit van de Beyart komt terug als dunne, elkaar kruisende lijnen in kleurpotlood die het woord religie aanreiken, maar ook méér dan dat. De dienstbare functie van het kunstwerk wordt geopend doordat de foto's niet ingekaderd zijn aan de zijde van de kamerdeuren, en de panelen 'warm omarmend' opgebouwd zijn. Tot slot is het hele werk uitgevoerd in precies dezelfde kleuren als het schilderwerk in de gang. Daarmee geef ik uitdrukking aan mijn opvatting dat kunstwerken moeten communiceren door zich fluisterend in te voegen in hun omgeving.

Meestal gebruik ik deze website om publiekstoegankelijke projecten te belichten. Privé-opdrachten plaats ik niet op internet. Voor de elf panelen voor De Beyart maak ik een uitzondering. Het is een belangrijke opdracht en een uitgebreid bericht is daarom op zijn plaats. Uitgebreid, omdat u niet de mogelijkheid heeft om het werk in werkelijkheid te aanschouwen. De panelen zijn alleen bestemd voor de bewoners, hun bezoekers en het personeel van de verpleegunit. De rest van de wereld kan er dus niet naar gaan kijken!

Voor meer over De Beyart: www.debeyart.nl

De klassieke maquette - of niet?

Lang geleden was ik in het atelier van het Musée des Plans-Reliefs in Parijs, een maquettemuseum dat zijn gelijke niet kent in de wereld. Ik mocht daar een week of wat 'de kunst afkijken'. Kunst? Zeker! De tientallen stadsmaquettes die de kern van de Parijse collectie vormen kwamen eeuwen geleden tot stand door toedoen van 'artistes', kunstenaars in dienst van de Franse overheid. Het creëren van maquettes is een van de oudste kunstdisciplines die er bestaan, en zeker vanaf de renaissance werden maquettebouwers beschouwd als portrettisten van de bouwkunst. Maar rond 1850 veranderde dat. De dictatuur van de opkomende kunstacademies en gezaghebbende musea, met hun eenzijdige voorkeur voor schilder- en beeldhouwkunst verbande de maquettekunst in naar het rijk der ambachten. Maquettes waren dienstbare werkstukken en zeker geen zelfstandige kunstwerken, zo vond de benepen artistieke wereld anderhalve eeuw lang. De sterk toegenomen diversiteit in de kunstwereld biedt de laatste jaren echter weer mogelijkheden voor een herwaardering van deze oeroude kunstvorm, waarin ik me al sinds mijn jeugd uitdruk.
Mijn werk is altijd sterk beïnvloed geweest door dat van de Franse 'artistes'. Mijn voorliefde voor papier en hout, het aanbrengen van gelaagdheid door selectieve detaillering, abstractie in kleurgebruik en het werken met textuele elementen getuigen daarvan.
Toen ik in 1988 de grondslagen legde voor het project Maastricht 1867 (http://www.maastricht-1867.nl/) was die invloed nog uiterst krachtig zichtbaar op het eerste gezicht. Omdat Maastricht 1867 een project is van zeer lange adem waarvan de uitvoering tientallen jaren vergt, is dat nog steeds het geval in de deelmaquettes die in het kader van Maastricht 1867 tot stand komen. Op basis van mijn ontwerpideën van twintig jaar terug werken we daar met een aantal vrijwilligers van de stichting nog altijd aan. Zoals het "portret" van de fabrieken van Petrus Regout, dat nu voor het eerst te zien is op een tentoonstelling in het Historisch Centrum Limburg in Maastricht.

Zoals elke kunstenaar evolueerde mijn werk in de loop van de jaren en kreeg de vrije hand in mijn maquettes meer ruimte. De artistieke gap tussen de maquettes-in-opdracht en mijn vrije werk bestaat tegenwoordig niet meer. Opdrachtgevers die besluiten een stukje gebouwde omgeving te laten 'portretteren' bieden zoveel artistieke vrijheid dat die maquettes veel meer zijn dan uitingen van toegepaste kunst. Een voorbeeld daarvan is het werkstuk dat ik maakte in opdracht van de gemeente Maastricht, begin 2011. Het verhaalt over de vele facetten achter de ideeën voor het toekomstige Geusseltpark, waarbij de tastbare vormen van structuren en bebouwing helemaal in dienst zijn komen te staan voor het beschouwen van de 'genius loci' van dat nieuwe parkgebied aan de rand van Maastricht.

De fabrieken van Regout zijn t/m 30 december 2011 te zien op de expositie '175 jaar aardewerkfabriek De Sphinx', in het Historisch Centrum Limburg in Maastricht. Voor openingstijden, adres en verdere informatie: zie de website van het HCL: http://www.rhcl.nl/

Het werkstuk 'Geusseltpark' is niet zo gemakkelijk toegankelijk voor publiek. Het staat opgesteld in de sfeervolle werkkamer van de wethouder van Ruimtelijke Ordening in het statige Maastrichtse stadhuis.

Les Miniatures de l'Eau 1939

In de zomer van 1939 vormde de Maas in Luik het passende decor voor de Exposition Internationale de l'Eau, een de facto wereldtentoonstelling die georganiseerd werd ter gelegenheid van de opening van het Albertkanaal, de belangrijke verbinding tussen de industriestad Luik en de haven van Antwerpen. De Luikse Watertentoonstelling was in talloze opzichten enorm, ongekend, en opmerkelijk. Het verhaal is zo veelzijdig en veelomvattend dat elke tentoonstelling over dit onderwerp niet meer kan zijn dan een speldenprik. Op die manier heb ik ook het concept van Les Miniatures de l'Eau 1939 vorm gegeven. De reizende tentoonstelling bestaat uit een twintigtal 'speldenprikken', kleine elementen, elk gewijd aan een aspect van de Watertentoonstelling. Indrukken die als totaalbeeld een miniaturistische herbeleving vormen van het grote voorbeeld.

Voor de vormgeven van Les Miniatures de l'Eau heb ik me laten inspireren door de ossature standard. Dat was een lichte, gestandaardiseerde constructie die werd aangeboden aan deelnemende landen en instellingen om op een minder kostbare wijze een eigen paviljoen te creëren op de Wereldwatertentoonstelling. Het toeval wil dat Les Miniatures de l'Eau 1939 voor het eerst te zien is naast, deels zelfs onder, een constructie die opvallend veel lijkt op zo'n ossature standard.

De eigenlijke Miniatures de l'Eau 1939 spelen zich af in prachtige, antieke 'insectendozen' die de bovenkant vormen van de constructieve objecten.

Les Miniatures de l'Eau 1939 is onderdeel van La Petite Saison de l'Eau 2011. De tentoonstelling loopt van 28 augustus t/m 18 september 2011 in cultuurhuis Ainsi in Maastricht. Openingstijden: do-zo van 12 tot 17 uur. Voor veel meer informatie is er de speciale website: www.la-petite-saison-de-l-eau-2011.blogspot.com. De pagina 'historische expositie' is gewijd aan Les Miniatures.

l'Histoire. Häöf.

De Häöf (letterlijke vertaling: de Tuinen) lag iets ten zuiden van Maastricht, tussen het dorp Heugem en de Maas. Het was een klein, maar heel oud cultuurgebied. Een fijnzinnig landschap dat in de loop van honderden jaren was ontstaan door een harmonieuze samengang in ontwikkeling van mens en natuur.
De Häöf is van de kaart geveegd om plaats te maken voor waterplassen, jachthavens, caravans en nieuwe natuur. Aan de cultuurhistorische erfenis van ontelbare generaties veehouders, fruittelers, tuinbouwers en volkstuinders hadden overheid, natuurorganisaties en exploitanten geen boodschap. Toen alles was afgegraven, omgewoeld en ingericht, er afrasteringen en bordjes waren geplaatst en de halfwilde paarden in de nieuwe natuur waren uitgezet keerde de rust terug in het gebied. Maar het is een ongemakkelijke rust. Een rust die voelt als een doodskist waarin de geest, de genius loci, van de vermoorde Häöf voortdurend op de binnenkant blijft bonken.

In l'Histoire: Häöf zet ik die kist op een kier. Ik laat de genius loci van de Häöf eruit kruipen in de vorm van insecten. Ze vertellen hun verhaal over de Häöf in zacht klinkende, wat ouderwets aandoende Franse woorden. In het Nederlands tonen die pas hun keiharde betekenis. Tijd heelt wonden, maar de harde werkelijkheid dat hun thuis, hun leven, hun identiteit samen met de Häöf verdween valt niet te verzachten. Daarom is l'Histoire. Häöf ook een -zeker voor mijn doen- een tentoonstelling met een harde toonzetting.

The strength of the place could easily be improved if the genius loci is understood and respected.*

Geachte, geautoriseerde, gestudeerde, gefortuneerde en gepassioneerde betrokkenen van diverse pluimage: dit duurzame uitgangspunt hanteren voor het veranderen van onze leefomgeving is een kwestie van willen. Niet van kunnen.

*Uit: Christian Norberg-Schulz, Genius Loci. Londen, 1980)


l'Histoire. Häöf. is te zien tot en met 6 november in het Sint Pietersmuseum. Dit volledig door de vrijwilligers van de stichting 'Oud Sint Pieter' gerunde museum is gevestigd in de prachtige hoeve Lichtenberg, bovenop de Sint Pietersberg. Het museum is elke zondag open van 12.00 uur tot 16.30 uur en voor groepen op afspraak. Voor bereikbaarheid, en nog heel veel meer informatie: zie de website van de stichting Oud Sint Pieter: www.oudsintpieter.com.
 

De foto's boven in het bericht tonen impressies van de Häöf in de jaren 1942, 1980 en 2004. Hierboven, in zwart-wit, een detail van de tekening Histoire. Écritures. Daarin figureert een waterjuffer, gevonden in Heugem in 1930, als hoofdpersoon.

glasLicht!

Eenmaal in de zeven jaar wordt Maastricht overspoeld door de Heiligdomsvaart, een eeuwenoud evenement dat ook in 2011 zijn klokgelui, wierook en gezang overal in de binnenstad doet klinken. Opvallend is de manier waarop deze Heiligdomsvaart meegaat met de veranderende tijden. Het is geen exclusief 'Rijk Rooms Leven' meer; er is veel ruimte ontstaan voor een wonderbaarlijke diversiteit aan cultuuruitingen. Zoals het project glasLicht! dat ik samen met kunstenaar/docent Ilse van Lieshout uitwerkte voor middelbare scholen in Maastricht. Ilse ging met de scholieren aan de slag met het vraagstuk of er zoiets bestaat als 'hedendaagse heiligheid'. 'Heilig? Dat is mijn blackberry met internet, of chocola.' Maar wat maakt bijvoorbeeld internet heilig? En wat doe je met een mobieltje in dat kader? En what about chocola? Er kwamen humanistisch getinte stellingen tevoorschijn: 'communicatie is belangrijk in deze wereld' en 'internet is belangrijk voor gebieden waar mensen niet in vrijheid leven, want internet geeft mensen een vrijheid'. In de klassikale workshops transformeerden de leerlingen hun bevindingen naar teksten en tekeningen van hedendaagse symbolen en attributen. Die kregen een rol binnen de context van eeuwenoude voorstellingen op gebrandschilderde ramen in de Maastrichtse Servaasbasiliek.

Bijzonder aan het project is de letterlijke èn figuurlijke basis. Glas-in-loodramen. Ik heb de leerlingen op vlakglas laten werken, het materiaal dat al eeuwen deze kunstvorm bepaalt. Een unicum in de onderwijswereld. Elke groep creëerde een eigenzinnig glaskunstwerk dat bestaat uit negen afzonderlijke ruitjes die samen één raam vormen. De ramen zijn in mijn atelier omgewerkt naar echte glas-in-loodramen. Zo ontstonden dertien kleurrijke voorstellingen vol fascinerende verhalen en sprekende details. Ik heb de ramen omlijst met houten 'karakters'. In vrijwel abstracte lijnen is daarin de samengang tussen de begrippen menselijkheid en heiligheid terug te vinden. De 'omlijstende karakters' vormen bij elkaar een installatiekunstwerk in de Hoofdwacht op het Vrijthof in Maastricht. Nog tot half september te zien.

glasLicht! is mogelijk gemaakt door het Katholiek Steunfonds Voortgezet Onderwijs Maastricht en Zicht op Maastricht, onderdeel van BV-Limburg.

KunstTour 2011: One Of Our Days

Het is even wennen. Werk in het Engels. Maar daar is een goede reden voor. Ik wil er iets mee doen in het Midden-Oosten. ... ? Engels? Inderdaad: in Israel spreekt men Hebreeuws, in Palestina Arabisch. Maar als je er met die talen niet uitkomt (en dat is meestal het geval in die regio) dan bedient men zich van het Engels.

Sla een willekeurige website op rond hèt Conflict, en je komt terecht in een woordenbrij van argumenten en overtuigingen. Het viel me op dat de deelnemers aan het Midden-Oostenconflict zich vaak bedienen van dezelfde terminologie, geplakt op verschillende beelden en inzichten. Een paar uur internetten leverde een flinke lijst op. Daaruit heb ik dertien termen geselecteerd die de basis voor de tekeningenreeks One Of Our Days vormen:

One of our Mornings

One of our Religions
One of our Truths
One of our Rights
One of our Needs

One of our Afternoons
One of our Responsibilities
One of our Strengthenings
One of our Borders
One of our Issues
One of our Proposals
One of our Agreements

One of our Evenings
One of our Martyrs
One of our Refugees

One of our Nights
One of our Children

In het HuismethetHandje, Achter de Barakken 35 in Maastricht is de reeks te zien op 28 en 29 mei 2011, van 11 tot 18 uur. Illustratief-verwarrende recente foto's van 'the Conflict' vullen de reeks aan tot een kunstinstallatie. Voor meer praktische informatie over de tentoonstelling: zie http://www.huismethethandje.blogspot.com/.

l'Humanité aux petites lettres constructives...

...ofwel 'De menselijkheid in constructieve lettertjes'. Het is de titel van een solotentoonstelling waarop 45 van mijn miniaturen te zien zijn: 43 pentekeningen, 1 potloodtekening en 1 ets. Het is een expositie op een niet-alledaagse plek: het boekendorp Redu. Dat ligt romantisch ingebed tussen de uitgestrekte wouden van de Ardennen, maar is toch heel gemakkelijk bereikbaar. Ongeveer de helft van de werken is te vinden in de schitterende expositieruimte van het regionale Maison du Tourisme, de andere tekeningen worden in speciale boekbanden tentoongesteld in boekwinkel De Griffel.

Van 9 april t/m 5 juni 2011
Het Maison du Tourisme ligt midden in het kleine Redu, tegenover de kerk. De Griffel een honderdtal meters verderop. De website van het Maison du Tourisme vertelt alles over openingstijden en verdere informatie: http://www.haute-lesse-tourisme.be/exposition-des-oeuvres-de-paul-tieman-11_17239.fr. Naar keuze in het Frans, Nederlands, Duits of Engels.

De naakte waarheid

Opvallen in de kunstwereld is moeilijk. Dat geldt voor kunstenaars, maar evenzo voor tentoonstellingen. Dus hebben ze in Borgloon maar een thema als 'de naakte waarheid' gekozen. Compleet met naakte poppen op de affiches en uitnodigingen. Ik ben niet echt gelukkig met dergelijke platvloersheden. De kwaliteit van de tentoonstellingsorganisatie maakt echter veel, zo niet alles, meer dan goed.

In tegenstelling tot de afgelopen jaren speelt mijn bijdrage aan de groepstentoonstelling 'Bloesemimpressies' in Borgloon zich niet in de openlucht af. Curator Ketelslagers selecteerde het vierluik Wij, Anderen en de pentekening l'Homme voor de deeltentoonstelling in de Stroopfabriek. Tegen de ruwe, bakstenen muren van dit industriële monument komen deze tekeningen heel goed uit. Goed zoeken, want mijn miniaturen zijn de kleinste werken van de expositie.

Van 3 april t/m 8 mei 2011
Borgloon, België
Voor informatie: zie de website van Bloesemimpressies/ArtBorgloon

Aankomst, Ontkenning, Bevraging, Verwijzing en Bevolking

De Utrechtse stadsschouwburg nodigde me uit om mijn bestaande tentoonstelling Inkthumaniteiten om te werken naar een installatiewerk. Een verkenning langs mogelijke plekken in het karakteristieke, alweer 70 jaar oude gebouw van architect Dudok voerde meteen naar de foyer die naar hem vernoemd is. Niet verbazend, want in de Dudokfoyer heeft deze grootmeester een wel heel aansprekend spoor achtergelaten in de vorm van vijf 'ornamentele lantaarns' die op uitbundige wijze in kristal en metaal het ritme van de strakke glazen gevel begeleiden. Ik heb Dudoks lantaarns een conversatie aan laten gaan met vier nieuw gemaakte, horizontaal opgestelde panelen die als een soort van  'tafelobjecten' bekeken kunnen worden. De werken Aankomst, Ontkenning, Bevraging en Verwijzing vormen de inleiding tot het hoofdobject Bevolking. Dat omvat als een grote kijkdoos de 48 tekeningen van Inkthumaniteiten. De aanwezigheid van de installatie bleek even wennen, maar de gebruikers van koffie, thee, wijn of fris mogen hun kopje of glas gewoon neerzetten op de werken. Want ik vind dat kunst bestaat om te communiceren.

Inkthumaniteiten
vanaf 8 maart 2011

Stadsschouwburg Utrecht, Dudokfoyer.
Lucasbolwerk 4, Utrecht
voor meer informatie over openingstijden en bereikbaarheid: zie de website van de schouwburg: www.stadsschouwburg-utrecht.nl