DoodLeven!

DoodLeven! is de titel van een installatie-achtig project dat ik coördineer en creëer in opdracht van de stad Maastricht. Onder de paraplu van de 'culturele biografie' Zicht op Maastricht wordt het een van de grootste en meest gecompliceerde werken die ik ooit onder handen had. Alles hangt met alles samen, van een lichtwerk op de Sint Servaasbasiliek tot de kleinste details in de binnenruimtes. Binnenkamers die zich als glazen theatrale ruimtes in de bekende 'Hoofdwacht' op het Vrijthof in Maastricht zullen manifesteren.

Te zien vanaf 18 april, tot en met 13 september 2009. Elke dag. De afbeeldingen bij dit bericht geven een snelle indruk van the making of... zoals dat zo aardig in het Engels heet. Het zijn de eerste beelden op het www van DoodLeven!

Meer info is over enige weken te vinden op www.zichtopmaastricht.nl.

Fragmenten uit de Verklaring over de Constructie van Menselijkheden

Het overkomt je niet zo vaak als kunstenaar dat je in de watten gelegd wordt. Maar wel bij Art27. Helemaal in de geest van het werk Fragmenten uit het Achtste, Tiende en Elfde Deel van de Verklaring over de Constructie van Menselijkheden laten de makers van de reizende tentoonstelling Thirty Somethings de vier onderdelen van mijn werk zien in een koude en lege gang. Deze merkwaardige, sfeervolle ruimte behoort bij de voormalige Dominicuskerk in Antwerpen. In de kerk zelf bevinden zich de andere werken van de tentoonstelling.

Thirty Somethings
van 28 maart t/m 12 april 2009
Kievitsnest / Ex-Dominicuskerk
Provinciestraat 112, Antwerpen
De expositie is elke dag open van 14 tot 19 uur, behalve op maandag en dinsdag. Op donderdag open tot 24 uur.

Men wees op voortgang der medicijnenden

In maart 2008 ontstond in het Belgische Borgloon de eerste versie van deze installatie. Met een ander textueel gedeelte vond de tweede versie een thuis in het dorp Borgharen bij Maastricht. De derde versie is een permanente. In de prachtige parkachtige tuin van de Koninklijke Apothekersvereniging van Antwerpen staat sinds een tweetal weken het werk Men wees op de voortgang der medicijnenden. Het is een werk geworden dat verhaalt over de toenemende medische mogelijkheden, de toenemende ouderdom der mensheid en de uiteindelijke winnaar: de natuur. In het werk in de vorm van een eerbiedwaardig oude lindenboom. Het is een werk dat wijst en verwijst, bijna letterlijk, want het textueel deel is opgevat als een aanwijsstok. Met handgreep uiteraard, anders is mijn werk niet te bevatten.

Het werk is te zien tijdens normale kantoortijden. Het KAVA-huis is dan vrij toegankelijk. Het gebouw ligt aan de Consciencestraat 41, 2018 Antwerpen. Voor informatie is het altijd mogelijk te bellen met 'huisbewaarders' Christiaan Ketele en Vera Engelen: 03-2801599 (vanuit Nederland 0032 3 2801599. Dat mag ook buiten de kantoortijden. Voor wat KAVA is, zie www.kava.be

Van Us Neske tot Grande Maison

Letters in de gebouwde omgeving. Ze vallen eigenlijk pas op als je ze niet begrijpt, als je de taal van een land niet spreekt of het schrift heel anders is dan je gewend bent. We zijn gewend aan allerhande aanduidingen in letters in de openbare ruimte. Toch is dat nog niet zo lang het geval. Vroeger waren de meeste mensen analfabeet en had het dus weinig zin om je erf af te sluiten met een bordje 'verboden toegang'. Een grommende hond was effectiever. Teksten op bouwwerken waren voorbehouden aan grafmonumenten of gedenkstenen, zaken die in het dagelijks leven geen allesbepalende rol speelden. De openbare ruimte functioneerde vooral mondeling, mensen communiceerden vooral door middel van het gesproken woord. Het veranderde heel langzaam in de loop van de zeventiende eeuw. De eerste gevelstenen deden hun intrede in het straatbeeld, daarop werd een huisnaam vermeld als een 'huisnummer'. Ook werd het bouwjaar van een bouwwerk steeds vaker op de buitenzijde aangebracht. Later, na 1800, toen het analfabetisme door beter onderwijs wat teruggedrongen was drongen de eerste woorden door in het straatbeeld: 'café' boven de deur van een drinkgelegenheid, huisnummers naast de voordeur.

We hebben ongeveer 70 bijzondere voorbeelden van letters in de gebouwde omgeving in een boek samengebracht. Van Us Nèske tot Grande Maison is een verslag van een bijzondere ontdekkingstocht. Vanuit thuisbasis Maastricht waaiert de tocht uit over de regio. Sittard, Heerlen maar ook bijvoorbeeld Sweikhuizen, Aubel en Luik. Het aanbod is onvoorstelbaar groot. De selectie is vooral gebaseerd op diversiteit in uitingsvormen en toepassingen, en het resultaat is een verzameling die uiteenloopt van grootse graffitikunst tot minuscule fabrieksplaatjes.

Van Us Nèske tot Grande Maison
Gonnie Meijer en Paul Tieman
uitgave van Boekenplan, Maastricht
ISBN 978 90 8666 073 5

Het boek is te bestellen bij elke boekhandel of rechtstreeks bij de uitgeverij: www.boekenplan.nl

Horizontalen&Verticalen

Monumentale bouwwerken staan nooit op zichzelf. Ze spelen een samenspel met hun omgeving. De Maastrichtse Sint Servaasbasiliek is ondenkbaar zonder het Vrijthof; cementfabriek Enci in dezelfde stad zou niet eens kunnen bestaan zonder de Sint Pietersberg. Zo heeft elk monument zijn eigen speciale betekenis in de omgeving waarin het staat. Soms wordt zo'n omgeving zelfs aangepast aan het bouwwerk. Zo kreeg de Markt zijn huidige vorm rond 1660, omdat architect Post het plein bedacht als omlijsting van het stadhuis. Zelfs bomen speelden een rol in zijn ontwerp.

In de beleving van een monumentaal gebouw zijn zichtlijnen vaak belangrijk. De weg van Tongeren naar Maastricht is een voorbeeld van zo'n zichtlijn of zicht-as. Aan beide einden van de weg heeft de reiziger zicht op een Onze-Lieve-Vrouwebasiliek. Dat is geen toeval. Veel van dit soort wegen werden rond 1800 bewust gericht op bakens in het stadslandschap.

Maastricht is rijk aan zichtlijnen. Spontaan ontstaan of bewust ontworpen. Over een twaalftal van die zichtlijnen gaat de tafelexpositie Horizontalen&Verticalen. We hebben gekozen voor een andere expositievorm dan gebruikelijk: collages in kleine kijkdozen. We vonden die eeuwenoude vorm de beste om de zichtlijnen hun eigen verhaal te laten vertellen, voor even losgemaakt uit het stadsgedruis. Het zijn een beetje nostalgisch ogende kijkdozen van golfkarton. Het materiaalgebruik roept bij onverwacht veel mensen jeugdherinneringen op.

Na een eerste weekeinde in september is Horizontalen&Verticalen nu voor langere tijd te zien bij het 'gemeenteloket', de plek waar elke inwoner van Maastricht af en toe moet zijn voor een paspoort, rijbewijs, vergunning, ontheffing en andere ambtelijk te regelen zaken. Maar mensen die alleen voor de expositie komen mogen er vast ook in. Ze hoeven dan zelfs geen nummertje te trekken.

Horizontalen&Verticalen
vanaf maandag 17 november 2008, Mosae Forum, Maastricht
openingstijden, routebeschrijving, enz:
zie www.maastricht.nl/maastricht/show/id=40921
en
http://www.maastricht.nl/maastricht/show/id=353638&

Saaibestrijding op het www

Internet is een geweldig medium. Vooral als je jezelf erop ontdekt:

http://mensrag.com/2008/10/29/read-it-rag-the-saaibestrijding-project/

Voor het Saaibestrijding-project zelf www.saaibestrijding.blogspot.com

Schouwburgwerk

Een heel speciale opdracht ontving ik afgelopen voorjaar van de Stadsschouwburg Sittard-Geleen: het illustreren van het jaarprogramma 2008-2009, en het uitwerken van een omslagontwerp. Op basis van de 'theaterreeks' tekeningen ontstonden er bijna veertig spotprenten over zowat alles wat zich afspeelt in een middelgrote schouwburg als die van Sittard. De prenten zijn in technisch opzicht helemaal gemaakt met het oog op een zo eenvoudig mogelijke verwerking door de drukker die 35000 van die brochures in korte tijd op papier moest zien te krijgen. Toen de brochure klaar was vond directeur Pierre Gorissen van de schouwburg het jammer om de tekeningen zomaar op te bergen en ze prijs te geven aan vergetelheid. Hij verzocht me ze te verwerken in een object of installatie die een permanente plek zou krijgen in de schouwburgfoyer. Zijn vraag leidde tot een samenwerking met textielkunstenaar Neta Amir, die een zevental miniatuurtheaters voorzag van de nodige gordijnen en podia. Daarop treden de spotprenten voor de beschouwer op. Elk op hun eigen manier en enigszins thematisch georganiseerd.

3 van de Thirty somethings

Eenieder heeft het recht om vrij deel te nemen aan het culturele leven van een gemeenschap, om te genieten van kunst...
Dit is een deel van Artikel 27 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Met hoofdletters, inderdaad. Art27, een organisatie met niet geheel toevallig deze naam, heeft een aantal kunstenaars uitgenodigd een eigenzinnige kijk te creëren op de artikelen uit de Verklaring. Ik heb de eer één van die kunstenaars te zijn die mogen deelnemen aan de reizende tentoonstelling Thirty Somethings.
Mijn bijdrage is een opbouwend-kritische. Geheel vrijwillig heb ik me opgeworpen als verdediger van Afgevallen Rechten: de artikelen uit de Verklaring die door geen enkele van de deelnemers werden verkozen als ondergrond voor een werk. Met die keuze wil ik het signaal afgeven dat de Verklaring geen grabbelton is waaruit nooit te pas en altijd te onpas een of ander mensenrecht afgezonderd kan worden. De politiek doet dit maar al te vaak; mensenrechten die 'even niet uit komen' worden weggemoffeld of verzwegen. Een kunstenaar of tentoonstellingsmaker die zich betrokken voelt bij de geest van de Verklaring moet naar mijn overtuiging niet in dezelfde valkuil stappen. De Verklaring is een geheel, alle woorden en artikelen zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en moeten altijd in hun geheel worden beschouwd. Het selecteren van je 'favoriete artikel' is daarmee per definitie strijdig.

Er bleven een drietal artikelen achter in de grabbelton, nadat de andere deelnemers er hun favoriete artikel uitgehaald hadden. Het bleken niet de minste. De artikelen 8, 9 en 11 zijn juridisch getinte artikelen waaraan de mens rechten kan ontlenen indien andere rechten geschonden worden. Ze behoren tot de meest fundamentele. In mijn bijdrage tot de tentoonstelling heb ik ze echter niet inhoudelijk benaderd. Ik ben immers een kunstenaar, geen illustrator. De drie objecten, Fragmenten uit het Achtste, Tiende en Elfde Deel van de Verklaring over de Constructie van Menselijkheden, zijn onderling, en met alle andere Artikelen van de Universele Verklaring uitwisselbaar. Ik presenteer ze als laatst overgeblevenen van een reeks, die de hele Verklaring beslaat.

Bijzonder voor mijn werk is de grote rol die de fotografie in de objecten speelt. Hoewel ik heel veel werk met fotografie pas ik dit slechts sporadisch toe in objecten. Voor het eerst heb ik digitaal bewerkte afdrukken gebruikt. Inderdaad, van mijn eigen hand, letterlijk en figuurlijk.

De expositie Thirty Somethings is te zien in de lokalen van De Luchtballon, Kortstraat 19 in Heusden-Zolder (B). Van 1 tot en met 16 november 2008, telkens van 13.00 tot 18.00 uur. Toegang is uiteraard gratis, en er is voorzien in een gezellig café. Art27 heeft als gewoonlijk voorzien in een groot aantal nevenactiviteiten. Zie daartoe de website www.artikel27.be
Voor de enige echte Universele Verklaring van de Rechten van de Mens zie de website http://www.unhchr.ch/udhr/lang/dut.htm

Daniel Wolf van Dopff, enzovoort

Op 26 oktober 2008 is het historische fort Sint Pieter in Maastricht met groots feestvertoon overgedragen aan de vereniging Natuurmonumenten. Ik ontving de opdracht om voor deze gelegenheid een gedenkplaquette en een informatiepaneel te ontwerpen en maken. Beide panelen waren voorzien in de mortierkazemat van het fort, een half ondergronds gelegen ruimte die gebouwd is rond 1820. De kazemat is een pareltje onder de monumenten in Maastricht. De ruimte heeft een unieke vorm zonder rechte wanden en is overwelfd met een van de mooiste en subliem uitgevoerde baksteenconstructies die in Maastricht bestaan. Bovendien heeft de recente restauratie van het fort de ruimte gelukkig nauwelijks beschadigd. Dit in tegenstelling tot veel andere delen van het bouwwerk, die het dominante stempel van een architect met weinig gevoel voor detail en nog minder eerbied voor het waardevolle patina van de tijd moeten dragen. Alle reden om met een ingreep als het aanbrengen van plaquettes heel terughoudend te werk te gaan.

Dankzij het vertrouwen van de opdrachtgevers kon ik mijn wat gewaagde idee van twee zeer lichte en luchtige panelenreeksen uitvoeren. De reeksen kennen elk een beginpunt in de hardstenen 'kussenblokken' waarmee het metselwerk van de kazemat op bepaalde punten is geaccentueerd. De blokken zetten zich voort in het eerste paneeltje van de reeks. Daarna volgt telkens een steeds smaller paneel en een grotere tussenruimte. De steeds grotere tussenruimtes en kleiner wordende objecten zijn geïnspireerd op de functie van de ruimte. Er stonden mortieren opgesteld, een bepaald type kanon waarvan de kogelbaan met het oog kon worden gevolgd. De kogel werd afgeschoten, werd voor de 'volgers' steeds kleiner tot hij tenslotte uit het zicht verdween.

Het laatste paneeltje heeft een breedte van een vijftal centimeters. Dat paneeltje vormt het eigenlijke 'overdrachtsmonument'. Ik bedacht me later pas dat het waarschijnlijk de kleinste gedenkplaat is die ooit is onthuld door directeur Wams van Natuurmonumenten.
Op de foto's is te zien hoe de reeksen worden onthuld door Elsbeth Schouten van de Postcodeloterij (een belangrijke financier van de restauratie) en Teo Wams van Natuurmonumenten. Op een andere foto staat wethouder Wim Hazeu peinzend de paneeltjes te bestuderen. Iedereen was er over te spreken, al is het natuurlijk wennen dat ze niet lomp en groot zijn, maar klein en fijn. De belangrijkste beschouwers zijn uiteraard de militairen zelf, die vanuit hun levende historie gelukkig heel enthousiast waren over het resultaat.

De rechtlange zichtlijn van Petrus Regout

Iets ten noorden van Maastricht ligt buitenplaats Vaeshartelt. Grootindustrieel Petrus Regout (1801-1878) kocht Vaeshartelt in 1851. Het landgoed groeide in zijn bezit uit tot een enorme omvang. In Regouts laatste levensjaren bestond het uit een kasteel, een tweetal boerderijen, paradijselijke siertuinen vol kunstwerken, vijvers met uitbundige fonteinen, lange bomenlanen, en uitgestrekte bossen, landerijen en weilanden. Hoewel later weer een groot deel van het landgoed verloren ging is Vaeshartelt nog altijd van een indrukwekkende omvang. Het is tegenwoordig een gastvrij conferentieoord en een hotelaccomodatie van formaat.

Van de beherende organisatie kreeg ik in 2007 de opdracht om op een vrije manier in beeld te brengen hoe Vaeshartelt in de tijd van Regout oogde. Het resultaat is nu te zien, in de vorm van een wandreliëf met de titel 1878 / Petrus Regouts' rechtlange zichtlijn kromde krullend tot het heden. Het werkstuk geeft een beeld van Vaeshartelt in het kader van de visionaire, rechtlijnige en optimistische ideeën van Petrus Regout. Naast een figuratieve, en zo gedetailleerd mogelijke uitwerking van alle onderdelen van het landgoed heb ik in abstracte vormen een beeld van Regout in zijn laatste levensdagen geschetst. Zijn succesvolle rechtlijnigheid is zichtbaar als een zondagmiddagwandeling door de lange, rechte laan die het landgoed doorkruist. Regouts' levenswandeling komt tegen het bos tot een buiging voor de wetten van de natuur. Ook hij heeft niet het eeuwige, aardse leven. Zijn erfenis raakte al snel na zijn overlijden belast met verval. Vaeshartelt werd ontdaan van alle sierlijke uitbundigheid en Regouts goede naam raakte aangetast. Ik heb Petrus Regout zich daarom in het wandreliëf met een denkbeeldig-monumentale zonnewijzer terug laten trekken op een open plek in een van zijn bossen. Nadenkend wacht hij daar een toekomst af met een zonnig, onwrikbaar geloof in vooruitgang.

1878 / Petrus Regouts' rechtlange zichtlijn kromde krullend tot het heden is vanaf nu permanent tentoongesteld in Vaeshartelt zelf, in het 'Sterreplein'. Het relief is daar voor iedereen vrij te bezichtigen, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Neem wel een doosje tijd en een loep mee, want de details zijn klein.

De website van Vaeshartelt: www.vaeshartelt.nl

Maasduinen

Een wonderlijke opdracht van stichting het Limburgs Landschap: ontwerp en realiseer een plan-relief voor het eerste van drie bezoekerscentra van nationaal park De Maasduinen. Het nationaal park is een langgerekt natuurgebied vol afwisseling op de oostoever van de Maas in Noord-Limburg. Het was uitdrukkelijk de vraag van de opdrachtgever om er een object van te maken dat stilistisch past bij mijn overige werk, en waarin handgetekende letters een hoofdrol moesten spelen. Het is veruit het grootste gebied dat ik ooit in maquettevorm heb uitgewerkt.

Meer over Maasduinen: zie www.nationaal-parkdemaasduinen.nl

Vier aanzetten tot een gedicht

Deze vier gedichtvormige aanzetten zijn vanaf 1 oktober een aantal weken te zien in de etalage van De Boekenwurm, dè boekhandel in Maastricht (en wijde omtrek) voor kinderen, en andere mensen die nooit volwassen zijn geworden. Zoals ik. De teksttekeningen heb ik gemaakt voor de kinderboekenweek, die zich dit jaar afspeelt rond het thema poëzie. Ik kon het niet laten om er met de boeken een geheel van te maken. Houten latjes, de zaag, schroeven en lijm doen wonderen!

De Boekenwurm, Mariastraat 6, Maastricht
website: http://www.deboekenwurm.info/

Schuilen in Maastricht...

Het was een hele eer. In 2004 kreeg ik de kans een heel bijzonder kleinood te ontwerpen. Schuilen in Maastricht... heet het. Het is een museum, ondergebracht in zijn eigen onderwerp: een authentieke schuilkelder aan de rand van het stadscentrum van Maastricht.

De ruimte is gebouwd rond 1775 als ondergronds verdedigingswerk. In de Tweede Wereldoorlog werd het een schuilkelder voor de burgerbevolking; in de tijd van de Koude Oorlog werden er indrukwekkende technische installaties aangebracht. Nu is het een verstilde ruimte waarin ik de collectie, de presentatie en hun biotoop (de ruimte en zijn unieke sfeer die bepaald wordt door een samenspel van vorm, licht, geur, klank, enzovoort) heb laten versmelten tot een expositie in de vorm van een kunstinstallatie. Door het vertrouwen van de andere betrokkenen bij dit project kon ik vrijwel al mijn ideeën over dit project werkelijkheid laten worden.

Schuilen in Maastricht... kan normaal alleen bezocht worden onder leiding van een gids van de VVV. Maar ter gelegenheid van Open Monumentendag is Schuilen in het weekeinde van 13 en 14 september ook voor individuele bezoekers gratis toegankelijk!

13 en 14 september van 13.00 tot 16.00 uur.
De toegang bevindt zich aan het Minister Goeman Borgesiusplantsoen

Voor meer informatie zie de nieuwe, speciale website: www.schuileninmaastricht.nl Op www.fotol.nl heeft fotograaf Jan van Tol (de maker van de website) bovendien een serie prachtige, nieuwe foto's van Schuilen in Maastricht... gepubliceerd.

Mosarte

De toen zo genoemde Euregionale Kunstmanifestatie op en rond het Onze Lieve Vrouweplein te Maastricht, beter bekend als de Kunstmarkt, wordt in 2008 voor de 24ste keer onder de nieuwe naam MosArte gehouden. Voor de eerste keer doe ik er aan mee, met een aantal objecten en veel tekeningen. Gevraagd door een enthousiaste Tonie van Marle van het Amsterdams kunstencollectief Qu-Art-O kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Op zondag ben ik zelf aanwezig, op zaterdag lukt me dat helaas niet. Maar mijn werk gelukkig wel.

Algemene info over Mosarte: www.maastrichtartpromotion.net

Kadootje!

Kunstenaars moeten authentiek zijn, en origineel werk maken. Dat is niet bij elke opdracht even gemakkelijk. Vooral als het opdrachten betreft die een representatief karakter dragen kunnen gevoelige snaren al snel geraakt worden. En dan getuigt het van een bijzonder vertrouwen als de opdrachtgever de kunstenaar volledig carte blanche geeft om naar eigen ideeën een krachtig werk te creëren. De gemeente Maastricht durfde het aan om me in volledige vrijheid opdracht te geven een tweetal identieke werken te maken rond het thema 'de tram Maastricht-Vlaanderen'.

Vaak komt het niet voor dat twee ministers met eenzelfde portefeuille tegelijk een bezoek brengen aan Maastricht. Maar de formele start van het ambitieuze lightrailproject bracht de Vlaamse en Nederlandse verkeersministers Van Brempt en Eurlings een dag samen in de stad. Als dank ontvingen ze beiden het werk Nieuw tramsporend gaande uit handen van een enthousiaste wethouder Wim Hazeu. Nieuw tramsporend gaande is een werk in een oplage van twee, waarin het verhaal van de verbindingen op naamgevende wijze is uitgewerkt. Maastricht dankt zijn bestaan immers aan het feit dat de stad ligt op een kruispunt van letterlijke en figuurlijke verbindingen!

Nieuw tramsporend gaande
van het Vlaamslimburgse naar het Maastrichtse
en vice versa
en vice versa
en vice versa
enzovoort
tot de verbeelding is verdwenen
en de verbinding verbonden

Meer over het tramproject:
www.maastricht.nl/maastricht/show/id=338780/framenoid=39732
http://www.maastrichtbereikbaar.nl/page.php?pagID=17&newID=203&PHPSESSID=d953d11d3601948522bce609cc1f5144

De kinderen van het dorp

Vanuit de voeten van het levende verleden

groeien ze groter, groter, steeds groter

omhoog kijkend worden ze oud

tot het leven zal volgen

Uit de basis van het eerdere installatiewerk Verstillend stromen ze jong geleerd toe op het oud vruchtende ontstond De kinderen van het dorp. In een gewone voortuin van een gewoon huis in een gewoon dorp, waarin al eeuwen de generatie-op-generatiecyclus loopt.

Het werk is de komende tijd zien in de tuin van Trichtervoogdenstraat 62 in Borgharen. Het gras in de tuin niet betreden en de onderdelen van de installatie niet aanraken alstublieft!

festival Zomeravonden: Lichtelijk kleinstadse cultuurtjes!

Voor een korte film van de projectie zie deze link: http://www.youtube.com/watch?v=y7YWIVXlCTs
Voor de bewerking Cultuurtjes! van het projekt zie
http://www.youtube.com/watch?v=lZ-ySndW6LA

In en rond het geweldige, nieuwe cultuurpaleis AINSI in Maastricht grijpt voor de eerste keer het Festival Zomeravonden zijn plaats in de wereld. Onderdeel daarvan zijn ook de Lichtelijk kleinstadse cultuurtjes. Het is een installatievormige tentoonstelling van 53 heel kleine spotprenten die ik speciaal voor deze gelegenheid heb gemaakt. De tekeningetjes worden vanuit hun veilige en knusse expositie in onze stokoude kampeerbus genadeloos opgepakt door een reusachtige projector. De projector smijt hun piepkleine, schijnbare kwetsbaarheid grootgrof-onbeschoft in reuzenformaat op de voorgevel van het grofstoffelijk industriële AINSI gebouw. Hoezo - kwetsbare kunst?

Festival Zomeravonden

van 13 t/m 17 augustus

van de schemering tot het einde van de avond zijn de Lichtelijk kleinstadse cultuurtjes te zien

Ainsi, Lage Kanaaldijk 112-113, Maastricht. De roodbruine Citroën C35 kampeerbus met de tekeningen staat bij de hoofdingang.

Link naar het programma:

http://www.zomeravonden.nl/

NB: De Installation des Arts & Métiers is ook nog te zien tijdens Zomeravonden. Binnen, op de eerste verdieping. Zie een van de eerdere nieuwsberichten hieronder voor een toelichting.

Voor even allemaal weer héél klein worden

De sympathieke Belgische organisatie Art 27 vzw werkt aan de verspreiding van het 27ste artikel van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens dat, samengevat stelt:
'Iedereen heeft het recht om te actief en passief te genieten van kunst en cultuur.' Art 27 organiseert hedendaagse kunstexposities in niet voor de hand liggende locaties. Zo'n locatie is het vroegere Gezondheidscentrum in Heusden-Zolder (Belgisch Limburg). Het gebouw, waarin jarenlang schoolkinderen medisch werden getest en baby's werden gewogen, blaast de komende weken zijn laatste adem uit. Eind augustus zal het gesloopt worden. Als ultiem eerbetoon aan het gebouw en zijn rijke geschiedenis vroeg Art 27 aan een aantal kunstenaars om het gebouw voor het laatst in de kijker te zetten.

Bij mij kwam al snel het idee op om op eigenzinnige wijze 'iets' met de voorgevel te doen. Het idee mondde uit in het werk Voor eventjes voelden ze zich allemaal weer héél klein worden. Het werk is een soort van culturele autobiografie, een versmelting van het verhaal van de architectuur en de functie van het gebouw. De gevoelige en zorgvuldige architectuur van het gebouw uit 1962 wilde ik nog één keer ongestoord laten spreken. Daartoe was het noodzakelijk de gevel bijna helemaal te schilderen in een nieuw, samenhangend kleurenschema. Vervolgens heb ik witte lijnen en figuren de herinnering laten oproepen aan de medische onderzoeken in schoolverband, de organisatie, het aanschuiven, het kleine hartje waarmee de kinderen het gebouw betraden. Binnen mondt de gevelbeschildering uit in een object met de titel De dokter! Ofwel de opkomende herinneringen aan een gezondheidscentrum.

Tot en met 3 augustus 2008. Kerkenblookstraat 7, Heusden-centrum (Belgisch Limburg).

Voor meer informatie: www.artikel27.be